අපි හැමෝටම හීන තියෙනවා. හැම කෙනෙක්ම ඔළු ගෙඩිය ඇතුලෙ මැවිච්ච හීනයක් එක්ක අරමුණු, ඉලක්ක ඇති කරගෙන ඒ අරමුණු වෙත ලඟා වෙන්නෙ කොහොමද කියලා දහ අතේ කල්පනා කරනවා. සමහරු නොකා නොබී නිදි මරාගෙන අර කියපු අරමුණු සහ ඉලක්ක වෙත ලඟා වෙන්න හති වැටෙනකන් දුවනවා. ඈත තියෙන ඉලක්කයක් කරා ලඟා වෙන්න හැල්මෙ දුවද්දි කොයි තරම් නම් පුංචි පුංචි හීන වගේම සතුට පිරුනු නවාතැන්, සිත නිවන තරම් නිස්කලංක ස්වභාවධර්මය, හදවතින්ම බැදුනු මිතුරු මිතුරියන්, ලෙයින් නෑ කම් කියන සහෝදර සහෝදරියන් වගේම ඈත දවසක තමන්ට උපකාර කරපු, උපකාරයක් අවශ්‍යව අසරණ වුන තමුන්ගෙම ආදරණීයන් කොයිතරම් නම් පහු කරන් යනවද? සමහරවිට ඒ කිසි දෙයක් පහු වෙන බවවත් නොදැනෙන තරම් හැල්මෙ දුවන වේගය වැඩී. වටපිටාව ගැන අවධානයක් නැති තරම්. ඒ තරමට අර ඉලක්කය වෙත අලවගත්ත ඇස් දෙක හෙල්ලෙනෙවත් නැති තරම්.
ඉතින් මෙහෙම දුවන කීයෙක් කීදෙනාටද ඒ ඉල්ලක වෙත ලඟා වෙන්න පුලුවන් වෙන්නෙ?
එහෙම ලඟා වෙන සුලු පිරිසෙනුත් කීයෙක් කී දෙනාද සැහීමකට පත් වෙන්නෙ?
සතුටු වෙන්න පුලුවන් දේවල් අනන්ත අප්‍රමානව තියෙද්දි ඒ හැමදේම අමතක කරලා ඉලක්ක, අරමුණු දිහා විතරක්ම, දොඹ ගෙඩි වගේ ලොකු කර ගත්ත ඇස් දෙක අලවගෙන හැල්මෙ දුවල දුවල හති වැටුනම. හීනෙ තව දුරයි නේද කියල දැනෙන්නදි මහන්සිය නිවෙන්න හරි නවතිනත් ඒ වෙද්දි නවාතැන් මහ ගොඩක් පහු කරලා ඉවරයි. කාන්සිය නිවෙන්න කතා කරන්න කෙනෙක් හොයද්දි යාලු මිත්‍රාදින් සියල්ලම නොදැක්ක ගානට පහු කරන් ඇවිත්. ඒ යාලු මිත්‍රකම් මහ ගොඩක් දුරයි වගේ දැනෙද්දි ආයෙ හැරිලා ගිහින් කතා කරන්නවත් බැරි තරම් හති වැටිල ඉන්නැද්දි තමන්ගෙ හදවතේ දුක කාට කියලා කින්නද? නොදැක්ක වගෙ පහු කරන් ආපු සහෝදරයාට, මිත්‍රයට, කැත නැතිව කතා කරල "දැන් නම් හොදටම මහන්සියි. ඔන්න ඔහෙ පොඩ්ඩක් කතා කර කර ඉමු" කියන්න දිව නැමේවිද? එහෙම නැමුනත් සහෝදරයා, මිත්‍රය ඒ ආරාධනාව කීතු කීතු වලට ඉරල විසි කරල උඩ පැන පැන පාගල දැම්මොත්, ඇස් දෙක නල්ලෙ තියාගෙන වුනේ මොකද්ද කියලා කල්පනා කරලා තේරුමක් නෑ. කවුරුහරි කාරුණික හිතවතෙක් ඒ ආරාධනාව පිළිගෙන වැළදගත්තත් ඒ ආදරය උණුහුම ලඟ නැවතිලා හති වැටිල හූල්ලන හදවතට ආයෙත් පන්නරයක් ලැබේවි. එහෙම ලබන පන්නරයෙන් තවත් හීනයක් පස්සෙ දුවන්න පුලුවනි නේද කියලා හිතල හිතවතාව මඟ අත ඇරලා දාල ආයෙත් රේස් දුවන මිනිස්සුන්ගෙන් පිරිච්ච සමාජයක් මේක. ඕක ඇත්තටම ක්‍රියා දාමයක් කිව්වත් වරදක් නෑ.
හීන දකින එක නරකයි කියලවත්, අරමුණු ඉලක්ක ඇති කරගන්න එක නරකයි කියලවත් කියන්න උත්සහ කරනවා නෙමෙයි. ඒත් සමහර හීන, අපේ බලාපොරොත්තු, අරමුණු සහ ඉලක්ක වෙත ලඟා වෙන්න මහන්සි වෙද්දි යුතුකම් කියන කොටස අමතක කරලා දාන එක ලොකු වරදක් වගේම තමයි ජීවිතේ සතුට, නිදහස, මිත්‍රත්වය, සහ තවත් බොහෝ සරල දේවල් බොහෝමයක් නොවැදගත් යයි සිතා මඟහරින එක අපරාධයක්.
සීතල රෑක අහසේ පායන තරු දිහා බලන් ඉන්න, මහ හයියෙන් ඇඳ හැලෙන වැස්ස දිහා ජනෙල් වීදුරුවෙන් බලන් ඉන්න, හිරිකඩ වැස්සෙ තෙමෙන්න, පිණි වැටිච්ච රෝස මලක සුවද විදගන්න, සීතලම සීතල රෑක දුම් දාන ඉඟුරු තේකක් අතේ තියාගෙන ලස්සනම ලස්සන සිංදුවක් අහන්න, දුම් දාන තේ කෝප්පෙ රස්නෙ අත්ලට දැනෙනකොට වෙවුලන තරම් සීතලත් එක්ක ඇඟට දැනෙන අමුතුම හැගීම විදගන්න, පුංචි උන් එක්ක එකතු වෙලා පුංචි එකෙක් වගේ සෙල්ලම් කරන්න, අම්මගෙ අතින් අනල කවන බත් කන්න, යාලුවෙක් එක්ක ඔහේ කතා කර කර ඉන්න, කඩදාසියක් කොළයක් අරං හිතේ ඇදෙන රූප කටු ගාන්න, ඔලු ගෙඩියට කොහෙන්දෝ පාත් වෙන වචන අහුරු එකට අමුණල කවි ලියන්න, මං නම් මහ ගොඩක් ආසයි. ඒ දේවල් වලින් දැනෙන සතුට හරිම සාමකාමි.
අයියව ඇදගෙන ශොපින් යන්න, පාරෙ යන ගෑණු ළමයින්ගෙ සපත්තු දිහා බල බල ඉන්න, අයියා එක්ක එකතු වෙලා අක්කිව අවුස්සන්න. අක්කිගෙ ෆේශල් ගැජමැටික් ටික උපයෝගී කරගෙන අයියට ෆේශල් දාන්න, අයියා එක්ක එකතු වෙලා හොල්මන් ෆිල්ම් බලලා දවස් හතරක් විතර අම්මයි තාත්තයි එක්ක නිදියන්න, අක්කගෙ සපත්තු ක්ලාස් දාන් යන්න, අලුත් කෑම ජාති හදන්න ගිහින් අල කරගන්න, යාලුවො එකතු වෙලා මැරැස්ටි වැඩ කරන්න, අයියට ලයින් දාන කෙල්ලන්ගෙන් අල්ලස් ලබා ගන්න වගේ දේවල් කරලා ලබන සතුට අමුතුම විදියෙ එකක්.
ඒ වගේම තමයි ලඟම හිතවතෙක් ට කරදරය වුන වෙලාවක ඒ කෙනාට උදව් කරන්න, දුකින් ඉන්න කෙනෙක් ගෙ හිත හදන්න, රිදිච්ච හිතක වේදනාව කදුලක් වෙලා එළියට පනිද්දි ඒ කඳුලු පිහිදලා ලගින් ඉන්න, ප්‍රශ්න විසදගන්න තව කෙනෙක්ට උදව් කරන්න බැරි වුනත් තනි කරන්නෙ නැතිව ලඟින් ඉදන් වචනයකින් හරි ධෛර්යයක් වෙන්න පුලුවන් වෙන වෙලාවට හිතට දැනෙන සැහැල්ලුව සතුට මිල මුදලින් ලබන්න බැරි තරම්. ඒ වගේම තමා කෙනෙක් උදව්වක් ඕන වෙලා ඉන්නැද්දි ඒ උදව්ව කර ගන්න බැරි වුනොත් දැනෙන දුක, කළකිරීම වචනයෙන් කියන්න බැරි තරම් හිතට දැනෙනවා.
මට හිතෙන්නෙ අපි දකින හීන මත්තෙ අහස උසට හදන බලාපොරොත්තු මාලිඟා හරියට සබන් බෝල වගේ කියලා. සබන් බෝල ඉරේ එළිය අරං දේදුන්නෙ පාටින් දිලිසෙනවා බලන්න ලස්සනයි. සබං බෝල හුළගෙ පාවෙලා ඈතට යද්දි ඒ පස්සෙ වැටෙන පුංචි උන් උඩ පැන පැන සබන් බෝල අල්ලන්න හදනවා. එහෙම උඩ පනින පොඩි උන්ගෙන් සබන් බෝලෙකට ලං වෙන්න හැමෝටම බැරි වෙද්දි අමාරුවෙන් උඩ පැනල සබන් බෝලයක් අල්ල ගත්ත කියමුකො. ඒත් ඒ සබන් බෝලෙ ඇඟිලි තුඩු වල වදිනවත් එක්කම බිඳිලා යනවා. එක සබන් බෝලයක් අතින් ඇල්ලුව කියලා පොඩි එකා සෑහීමකට පත් වෙලා වෙන අතක් බලාගන්නවා වෙනුවට ආයෙත් තව සබන් බෝලයක් පස්සෙ වැටෙනවා. ඒ අතරෙ සබන් බෝලයක් ඇල්ලුවම සතුටින් කරනම් ගහන හිත වත්තම් කරගෙන පුරසාරම් කියවන්න වට පිට බලද්දි නිකමටවත් ළඟ පාතක කිසි කෙනෙක් නොහිටියොත් හිතේ කරනම් ගහපු සතුට හිත ඇතුලෙම මැරිල යනවා.
හීන, බලාපොරොත්තු, ඉලක්ක, මේ හැමදේම හරියටම සබං බෝල වගේ. පස්සෙ දුවන්න. ලස්සන බලන්න, අල්ලගන්න උත්සහ කරන්න. ඒත් ඒ අතරමග හමුවෙන තමන්ගෙම අය නොසලකා හරින්න එපා. සබන් බෝලයක් අල්ලපුවම ඒ සතුට බෙදා ගන්න කෙනෙක් ලඟ නොහොටියොත්?
අල්ලගන්න බැරි වෙන සබන් බෝලයක් ඇස් ඉස්සරහ බිඳිල යනකොට හිතට දැනෙන දුක බෙදා ගන්න කෙනෙක් නොහොටියොත්? හිත මහ පාලු මූසල කලු වළාකුලකින් වැහිලා යාවි.
