රැලිති නැගෙනා දිය පලස අද්දර
ඔබ මා හමුවූ පෙර සැන්දෑවක
උණුහුම මතකයි තුරුලුව උන් විට
උර තලයේ හිස තියාන හෙමිහිට
තැනූ හීන එමටයි උස් අහසට
පාරයි සිත් මල බොද වන දෙනයන
පසක් කරවමින් වෙන් විය යුතු බව
එක්ව ඇවිද ගිය කාළය නිම  විය
ඔබ මා දෙතැනක තනි වුනු අරුමය
ඉවසා ගනු බැහැ හීන කතන්දර
බිදී විසිරිලා දෙන දුක් කප්පර
අප එක්වී ආ ගිය මඟ පෙර දින
නැවත යනෙනු ඇත අප තනි තනිවම
දුක් ගිනි හදවත අවුලුවනා සඳ
සිනා සලමු අප ලොවට පෙනෙන්නට


ප.ලි- ඉවාන් ගෙ මෙන්න මේ පෝස්ට් එක කියවද්දි විරහ මෙව්ව එකක් ලියන්න හිතුනා. ඒ වුනාට කලින් ලියල තිබුන එකක් දාල දැම්ම.