Tuesday, December 8, 2015

හීන අහුරු සබන් බෝල





අපි හැමෝටම හීන තියෙනවා. හැම කෙනෙක්ම ඔළු ගෙඩිය ඇතුලෙ මැවිච්ච හීනයක් එක්ක අරමුණු, ඉලක්ක ඇති කරගෙන ඒ අරමුණු වෙත ලඟා වෙන්නෙ කොහොමද කියලා දහ අතේ කල්පනා කරනවා. සමහරු නොකා නොබී නිදි මරාගෙන අර කියපු අරමුණු සහ ඉලක්ක වෙත ලඟා වෙන්න හති වැටෙනකන් දුවනවා. ඈත තියෙන ඉලක්කයක් කරා ලඟා වෙන්න හැල්මෙ දුවද්දි කොයි තරම් නම් පුංචි පුංචි හීන වගේම සතුට පිරුනු නවාතැන්, සිත නිවන තරම් නිස්කලංක ස්වභාවධර්මය, හදවතින්ම බැදුනු මිතුරු මිතුරියන්, ලෙයින් නෑ කම් කියන සහෝදර සහෝදරියන් වගේම ඈත දවසක තමන්ට උපකාර කරපු, උපකාරයක් අවශ්‍යව අසරණ වුන තමුන්ගෙම ආදරණීයන් කොයිතරම් නම් පහු කරන් යනවද? සමහරවිට ඒ කිසි දෙයක් පහු වෙන බවවත් නොදැනෙන තරම් හැල්මෙ දුවන වේගය වැඩී. වටපිටාව ගැන අවධානයක් නැති තරම්. ඒ තරමට අර ඉලක්කය වෙත අලවගත්ත ඇස් දෙක හෙල්ලෙනෙවත් නැති තරම්.

ඉතින් මෙහෙම දුවන කීයෙක් කීදෙනාටද ඒ ඉල්ලක වෙත ලඟා වෙන්න පුලුවන් වෙන්නෙ?


එහෙම ලඟා වෙන සුලු පිරිසෙනුත් කීයෙක් කී දෙනාද සැහීමකට පත් වෙන්නෙ?

සතුටු වෙන්න පුලුවන් දේවල් අනන්ත අප්‍රමානව තියෙද්දි ඒ හැමදේම අමතක කරලා ඉලක්ක, අරමුණු දිහා විතරක්ම, දොඹ ගෙඩි වගේ ලොකු කර ගත්ත ඇස් දෙක අලවගෙන හැල්මෙ දුවල දුවල හති වැටුනම. හීනෙ තව දුරයි නේද කියල දැනෙන්නදි මහන්සිය නිවෙන්න හරි නවතිනත් ඒ වෙද්දි නවාතැන් මහ ගොඩක් පහු කරලා ඉවරයි. කාන්සිය නිවෙන්න  කතා කරන්න කෙනෙක් හොයද්දි යාලු මිත්‍රාදින් සියල්ලම නොදැක්ක ගානට පහු කරන් ඇවිත්. ඒ යාලු මිත්‍රකම් මහ ගොඩක් දුරයි වගේ දැනෙද්දි ආයෙ හැරිලා ගිහින් කතා කරන්නවත් බැරි තරම් හති වැටිල ඉන්නැද්දි තමන්ගෙ හදවතේ දුක කාට කියලා කින්නද? නොදැක්ක වගෙ පහු කරන් ආපු සහෝදරයාට, මිත්‍රයට, කැත නැතිව කතා කරල "දැන් නම් හොදටම මහන්සියි. ඔන්න ඔහෙ පොඩ්ඩක් කතා කර කර ඉමු" කියන්න දිව නැමේවිද? එහෙම නැමුනත් සහෝදරයා, මිත්‍රය ඒ ආරාධනාව කීතු කීතු වලට ඉරල විසි කරල උඩ පැන පැන පාගල දැම්මොත්, ඇස් දෙක නල්ලෙ තියාගෙන වුනේ මොකද්ද කියලා කල්පනා කරලා තේරුමක් නෑ. කවුරුහරි කාරුණික හිතවතෙක් ඒ ආරාධනාව පිළිගෙන වැළදගත්තත් ඒ ආදරය උණුහුම ලඟ නැවතිලා හති වැටිල හූල්ලන හදවතට ආයෙත් පන්නරයක් ලැබේවි. එහෙම ලබන පන්නරයෙන් තවත් හීනයක් පස්සෙ දුවන්න පුලුවනි නේද කියලා හිතල හිතවතාව මඟ අත ඇරලා දාල ආයෙත් රේස් දුවන මිනිස්සුන්ගෙන් පිරිච්ච සමාජයක් මේක. ඕක ඇත්තටම ක්‍රියා දාමයක් කිව්වත් වරදක් නෑ.

හීන දකින එක නරකයි කියලවත්, අරමුණු ඉලක්ක ඇති කරගන්න එක නරකයි කියලවත් කියන්න උත්සහ කරනවා නෙමෙයි. ඒත් සමහර හීන, අපේ බලාපොරොත්තු, අරමුණු සහ ඉලක්ක වෙත ලඟා වෙන්න මහන්සි වෙද්දි යුතුකම් කියන කොටස අමතක කරලා දාන එක ලොකු වරදක් වගේම තමයි ජීවිතේ සතුට, නිදහස, මිත්‍රත්වය, සහ තවත් බොහෝ සරල දේවල් බොහෝමයක් නොවැදගත් යයි සිතා මඟහරින එක අපරාධයක්.

සීතල රෑක අහසේ පායන තරු දිහා බලන් ඉන්න, මහ හයියෙන් ඇඳ හැලෙන වැස්ස දිහා ජනෙල් වීදුරුවෙන් බලන් ඉන්න, හිරිකඩ වැස්සෙ තෙමෙන්න, පිණි වැටිච්ච රෝස මලක සුවද විදගන්න, සීතලම සීතල රෑක දුම් දාන ඉඟුරු තේකක් අතේ තියාගෙන ලස්සනම ලස්සන සිංදුවක් අහන්න, දුම් දාන තේ කෝප්පෙ රස්නෙ අත්ලට දැනෙනකොට වෙවුලන තරම් සීතලත් එක්ක ඇඟට දැනෙන අමුතුම හැගීම විදගන්න, පුංචි උන් එක්ක එකතු වෙලා පුංචි එකෙක් වගේ සෙල්ලම් කරන්න, අම්මගෙ අතින් අනල කවන බත් කන්න, යාලුවෙක් එක්ක ඔහේ කතා කර කර ඉන්න, කඩදාසියක් කොළයක් අරං හිතේ ඇදෙන රූප කටු ගාන්න, ඔලු ගෙඩියට කොහෙන්දෝ පාත් වෙන වචන අහුරු එකට අමුණල කවි ලියන්න, මං නම් මහ ගොඩක් ආසයි. ඒ දේවල් වලින් දැනෙන සතුට හරිම සාමකාමි.

අයියව ඇදගෙන ශොපින් යන්න, පාරෙ යන ගෑණු ළමයින්ගෙ සපත්තු දිහා බල බල ඉන්න, අයියා එක්ක එකතු වෙලා අක්කිව අවුස්සන්න. අක්කිගෙ ෆේශල් ගැජමැටික් ටික උපයෝගී කරගෙන අයියට ෆේශල් දාන්න, අයියා එක්ක එකතු වෙලා හොල්මන් ෆිල්ම් බලලා දවස් හතරක් විතර අම්මයි තාත්තයි එක්ක නිදියන්න, අක්කගෙ සපත්තු ක්ලාස් දාන් යන්න, අලුත් කෑම ජාති හදන්න ගිහින් අල කරගන්න, යාලුවො එකතු වෙලා මැරැස්ටි වැඩ කරන්න, අයියට ලයින් දාන කෙල්ලන්ගෙන් අල්ලස් ලබා ගන්න වගේ දේවල් කරලා ලබන සතුට අමුතුම විදියෙ එකක්.

ඒ වගේම තමයි ලඟම හිතවතෙක් ට කරදරය වුන වෙලාවක ඒ කෙනාට උදව් කරන්න, දුකින් ඉන්න කෙනෙක් ගෙ හිත හදන්න, රිදිච්ච හිතක වේදනාව කදුලක් වෙලා එළියට පනිද්දි ඒ කඳුලු පිහිදලා ලගින් ඉන්න, ප්‍රශ්න විසදගන්න තව කෙනෙක්ට උදව් කරන්න බැරි වුනත් තනි කරන්නෙ නැතිව ලඟින් ඉදන් වචනයකින් හරි ධෛර්යයක් වෙන්න පුලුවන් වෙන වෙලාවට හිතට දැනෙන සැහැල්ලුව සතුට මිල මුදලින් ලබන්න බැරි තරම්. ඒ වගේම තමා කෙනෙක් උදව්වක් ඕන වෙලා ඉන්නැද්දි ඒ උදව්ව කර ගන්න බැරි වුනොත් දැනෙන දුක, කළකිරීම වචනයෙන් කියන්න බැරි තරම් හිතට දැනෙනවා.

මට හිතෙන්නෙ අපි දකින හීන මත්තෙ අහස උසට හදන බලාපොරොත්තු මාලිඟා හරියට සබන් බෝල වගේ කියලා. සබන් බෝල ඉරේ එළිය අරං දේදුන්නෙ පාටින් දිලිසෙනවා බලන්න ලස්සනයි. සබං බෝල හුළගෙ පාවෙලා ඈතට ‍යද්දි ඒ පස්සෙ වැටෙන පුංචි උන් උඩ පැන පැන සබන් බෝල අල්ලන්න හදනවා. එහෙම උඩ පනින පොඩි උන්ගෙන් සබන් බෝලෙකට ලං වෙන්න හැමෝටම බැරි වෙද්දි අමාරුවෙන් උඩ පැනල සබන් බෝලයක් අල්ල ගත්ත කියමුකො. ඒත් ඒ සබන් බෝලෙ ඇඟිලි තුඩු වල වදිනවත් එක්කම බිඳිලා යනවා. එක සබන් බෝලයක් අතින් ඇල්ලුව කියලා පොඩි එකා සෑහීමකට පත් වෙලා වෙන අතක් බලාගන්නවා වෙනුවට ආයෙත් තව සබන් බෝලයක් පස්සෙ වැටෙනවා. ඒ අතරෙ සබන් බෝලයක් ඇල්ලුවම සතුටින්  කරනම් ගහන හිත වත්තම් කරගෙන පුරසාරම් කියවන්න වට පිට බලද්දි නිකමටවත් ළඟ පාතක කිසි කෙනෙක් නොහිටියොත් හිතේ කරනම් ගහපු සතුට හිත ඇතුලෙම මැරිල යනවා.


හීන, බලාපොරොත්තු, ඉලක්ක, මේ හැමදේම හරියටම සබං බෝල වගේ. පස්සෙ දුවන්න. ලස්සන බලන්න, අල්ලගන්න උත්සහ කරන්න. ඒත් ඒ අතරමග හමුවෙන තමන්ගෙම අය නොසලකා හරින්න එපා. සබන් බෝලයක් අල්ලපුවම ඒ සතුට බෙදා ගන්න කෙනෙක් ලඟ නොහොටියොත්?
අල්ලගන්න බැරි වෙන සබන් බෝලයක් ඇස් ඉස්සරහ බිඳිල යනකොට හිතට දැනෙන දුක බෙදා ගන්න කෙනෙක් නොහොටියොත්? හිත මහ පාලු මූසල කලු වළාකුලකින් වැහිලා යාවි. 


Monday, December 7, 2015

රාජාභිශේකය

ඈත හීනෙකින් පාට අරගෙන
කලින් කලට අභිසෙස් ලබමින්
එදා මෙදා තුර මෙරට උපන්
අපම
විය මෙහි වීර පුතුන්

කුමරු අවදියේ පාන රැගුම් දැක
රට කරවන්නට කදිමයි දස්කම්
විස්මව එලෙසින් සිතා අපත්
ඔටුණු පළදවමු සුහද සිතින්

පාට හීන වල හැබෑව දකින්න
දැල්වුනු දෙනයන දස දහසක්
මුලා කරවමින් හිරිකිත නැතිවම
රජු නටතෙයි වෙන අමුතු රැඟුම්

ළං වී බැලුවම සැබෑ වෙනස කිම
ඇතැමෙක් නටතෙයි පිරිවෙර රිද්මෙට

වෙනකෙක් ගැයුවේ පවුලේ ගීතය
තවකෙක් නැමෙන්නෙ නොරටේ සුද්දට

දෙනය
පිනවන රැඟුමන් බලලා
මහජන අප කුල්මත් වී තුටිනා
ආවඩා ආයුබෝවේ කියමින්
නටමු අපිත් නන්නානෙ තාලෙට

Tuesday, December 1, 2015

නැති වුනු සපත්තුව

සපත්තුව නැති උනේ කොහොමද කියලා කලින් පෝස්ටුවකින් (තනි සපත්තුව) කිව්වනෙ. දැං කියන්න යන්නෙ නැති වෙච්ච සපත්තුව ආයෙ දකින්න ලැබුන හැටි ගැන..







සදුදා අඟහරුවාදා නිවාඩු ඉදලා බදාදා තිබුන නිවාඩුවත් බුක්ති විදලා බ්‍රහස්පතින්දා පාන්දර අමාරුවෙන් නැඟිටගත්තා. හිත බැහැම කියද්දි සැරින් සැරේ වදින එළාම් එකට අමාරුවෙන් නැඟිට්ටත් තවත් මිනිත්තු පහක් විතර ඇඳට වෙලා එහෙට මෙහෙට පෙරලි පෙරලි හිටියෙ ඔෆිස් යන්න බෑ කියන හිත අමාරුවෙන් හරි ප්‍රකුර්ති තත්ත්වයට ගෙන්න ගන්න ඕනෙ නිසා. වෙනදට නම් හිත කැමතී ගත දුබලයි නෙ නැගිටගන්න. ඒත් එදා හිතත් යන්න බෑම කියන්නෙ අර අපතයාගෙ මූණ බලන්න අකමැතිකමට.

කොහොම කොහොමහරි උදේ පාන්දර නැගිටගෙන සීතලේම ඔෆිසුත් ආවා කියමුකො.. දොරෙන් ඇතුල් වෙද්දිම වෙලාව බලද්දි අටයි කාලයි. ඒ කියන්නෙ මේ වෙද්දි බොසා ඇවිත් නෑ. එච්චර වෙලා හිතේ තිබුන බය දොර ගාවින් තියලා පුරුදු පරිදි චණ්ඩියා වගේ මාත් ඇතුලට අවා. හතර වටේ ඉන්න සෙට් එකටම දසන් දකවා සිනහ සී "ගුඩ් මෝනින්", කිය කිය එයලාගෙ නා නාප්‍රකාර වූ සුව දුක් විමසීමෙ පුරස්න වලට මගේ සෞඛ්‍යය තත්ත්වය ඉතා යහපත් මට්ටමක පවතින බවට පොරොන්දු දෙමින් මාත් මගේ සීට් එක ට සැපත් වුනා. ඒ අතරෙ බොස් ගෙ සීට් එක දිහත් හොර ඇහැ දාගෙන ආවත් බොස් ඇවිත් හිටියෙ නෑ.

මං ඉතින් සුපුරුදු වැඩ කටයුතු ටික පටන් අරං ටික වෙලාවක් යද්දි අර අපතයා ඔෆිස් එකට ආව. මමත් කිසි වෙනසක් නොපෙන්වා මගේ වැඩ ටික කරගෙන ගියා. වෙනදට නම් දහ පාරකට සීට් එක ළගට ඇවිත්  අපේ සෙට් එකට දාහක් දේවල් කියන මිනිහා අද නෝ හෙල්ලුම්. පුටුවෙ කොහොල්ලැවත් ගෑවිලද දන්නෙ නෑ. නැත්තම් මේකා මගෙ සපත්තුව වත් කකුලකට දාගෙන ආවද දන්නෙ නෑ, ඇහිදගත්තෙ ආසාවට වෙන්න ඇති නෙ.. දාහක් දේවල් හිතෙද්දි මට මැවිල පෙනුනා එක කකුලකට කලු සපත්තුවක් දාගෙන අනිකට මගෙ නැති වෙච්ච සපත්තුව දාගෙන කැට් වෝර්ක් එකෙන් ඇවිදගෙන එන බොස් ව. මගේ මූණෙ මොකක් හරි අමුතු හැගීමක් පල වෙච්ච නිසා වෙන්න ඇති එහා පැත්තෙ හිටපු සයුරි මට කතා කරනවත් එක්කම බල බල හිටපු දවල් හීනෙන් ඇහැරුනේ මොකක් හරි මගෙ ඔලුවට වදිනවත් එක්කම. මං හිතුවෙම ලොකු තඩි සපත්තුවකින් කවුරු හරි මට ගැහුවා කියලා..

බැලින්නම් සපත්තුවක් වෙනුවට ෆයිල් එකක් අතේ තියාගෙන සයුරි මං ලඟ හිටන් ඉන්නවා. මට ඔලුවට ගහන්න ඇත්තෙ ෆයිල් එකෙන් එහෙනම්

"මොකද මේ ෆයිල් එක අතේ තියාගෙන භාවනා කරනවද? ඕක ඉක්මනට ඉවර කරන්නවකො මේ ටිකත් බලන්න ඕනෙ.."

"මේ ඉවරයි සයුරි, ඒක නෙමෙයි මං මේ අහන්නමයි හිටියෙ. මං ආපු නැති දවස් දෙකේ මුකුත් අප්සෙට් එකක් වුනේ නෑ නෙ.  මස් කඩේ මුකුත් ඇහුවද? (අපේ අලුත් බොසා ආසම පාට රතු පාට. කාර් එක, මේසෙ උඩ තියල තියෙන පොඩි ඔරලෝසු බට්ට, පේපර් වේට් එක, ඩයරිය සහ කලු පාට තීන්ත තියෙන සයින් පෙන් එක, ඇතුලු තව බොහෝ දේවල් රතු ය. ඒ නිසා අපේ සෙට් එක හුරතලයට ඔහු ඇමතුවේ "මස් කඩේ" යන හුරතල් නාමයෙන් ය )

"උඹට දෙයියන්ගෙ ලෙඩ හැදිලද ඇහුවා, තව දවසක් විරාජ් ගෙ කේස් එකකට මෙතන ඇවිත් පැයක් විතර හිටියා. එදා මං හාෆ් ඩේ නෙ. අද ශොපින් කරන්න නේද සයුරි යන්නෙ,හොද සපත්තු කඩයක් තිබුනොත් මටත් කියන්න, නංගිගෙ බර්ත්ඩේ එකට ගිෆ්ට් එකක් ගන්න ඕනෙ කියල කිව්වා. ඒ කියලත් මං දිහා ටිකක් අමුතු විදියට බලං හිටියා. මාත් ඉතින් කිසි දෙයක් දන්නෙ නෑ වගේ හිටියා. මිනිහ ශුවර් එකට ඒක කිව්වෙ හින්ට් එකට ඉන්ඳු.. ඕක දන්නවා මට උඹ ඕක කියන්න ඇති කියලා.. "

"මූව මරන්න පුලුවන් බං අන්න නිශා එනවා, කට හොල්ලන්න එපා, නිශා දැනගන්නවට වඩා නම්බුයි මංම ලවුඩ්ස්පීකර් එකක් බැදගෙන වෙච්ච සිද්දිය ඒ විදියටම කියල දානවා. අඩු ගානෙ අතින් පයින් එකතු වෙන ටික හරි අඩු වෙනවා නෙ"

නිශා, විරාජ්, සයුරි, ළහිරු, නිරෝශන් එක්ක මාත් සුපුරුදු විදියට වැඩ ටික කරගෙන ගියා. කොහෙල්ලැ ගුලියකට ඇලිච්ච මස් කඩේ එදා දවසම පුටුව රත් කර කර හිටියා මිසක් අපේ පැත්තටවත් ආවෙ නෑ. හවස ඕෆ් වෙන ටයිම් එකේ සයුරි ට එන්න කියලා පණිවිඩයක් එවලා තිබුනා. සයුරි මස් කඩේ හම්බෙන්න ගිහිල්ලා ආයෙ ආවෙ මූන දෙක කරගෙන.

"අන්න උඹලා දෙන්නට එන්න කිව්වා," සයුරි මට තට්ටුවක් දාලා විරාජ් දිහා බලන ගමන් කිව්වා.

"ඇයි කෙලින්ම අපි දෙන්නට එන්න කියන්නෙ නැතිව ඔයාට එන්න කියලා කිව්වෙ?" විරාජ් පැනපු ගමන් ඇහුවෙ මට අහන්න හිතුන දේමයි.

"මට එන්න කිව්වෙ කොටේශන් එකක් ගැන අහන්න. උඹල දෙන්නගෙ නම් කියලා එන්න කිව්වෙ නෑ බන්, මේ සතියෙ නිවාඩු හිටපු අය ඉන්නව නම් එන්න කියන්න කිව්ව. ඉතින් උඹලා දෙන්න විතරනෙ නිවාඩු හිටියෙ, මං මේ කල්පනා කලේ මුකුත් ප්‍රශ්නයක් වුනාද කියලා" සයුරි කල්පනා කරන ගමන් කිව්වා.

"විරා, මොකෝ දන්නෙ නෑ, දැන් පහට දහයයි, හැමදාම කතා කරනවනෙ ඕෆ් වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියලා, මේ පහ පහු වෙනකන් කියෝ කියෝ ඉදල පස්සෙ මොකක් හරි වැඩක් කිව්වොත් නම් මං බෑ කියනවා. විරා භාරගන්න එපා හරිද?"

"හරි හරි බං, පේන බලන්නෙ නැතුව යමුකො..නැත්තම් මේච්චර වෙලා මොනවද කරේ කියලා අහයි.." විරාජ් දඩි බිඩි ගාලා යන්න ලෑස්ති වුනේ මැරෙන සැටි මං පෙන්නන්නම් කියන්න වගේ. ඒත් ඉතින් කොල්ලන්ට මස් කඩේ ප්‍රශ්ණ දාන්නෙ බොහොම අඩුවෙන්..මාත් විරාජ් ගෙ පස්සෙන් වැටුනා

කැබින් එක ළගට යද්දිත් මිනිහා ඔලුව ඔබාගෙන් ලැපේ මොනව කරනවද මංදා.. විරාජ් දොර අරිනවත් එක්කම මස් කඩේ ඔලුව උස්සලා පුටුවෙ හරි බරි ගැහිලා වාඩි වුනා.අපි ඇතුලට ගියාම මේ යකා අපිට කතා කරේ නෑ වගේ අපි දෙන්නගෙ මූණු දිහා මාරුවෙන් මාරුවට බලන ගමන් මගෙන් අහපු ප්‍රශ්නෙට මට යකා නැග්ග.

"මොකද දෙන්නත් එක්ක ජෝඩු දාල?"

"සර් අපිට එන්න කිව්ව කියල සයුරි කිව්ව" මාත් අනිත් පැත්තට කිව්ව.

"ආහ් ඔය දෙන්නම මේ සතියෙ නිවාඩු ද? විරාජ් කවදද ආවෙ නැත්තෙ?" මේකා ඉඳගන්නවත් කියන්නැතුව ප්‍රශ්ණ විචාරය පටන් ගන්න හදන්නෙ

"අඟහරුවාදා"

"එතකොට ඉඳුනිල්?"

"සඳුදා, අඟහරුවාද දෙකම නිවාඩු සර්"

"ආහ් එතකොට සිකුරාදා නිවාඩු දාන්න ඇත්තෙ මං වෙන්න ඇති" විරාජ්ටයි මටයි අතින් පුටු දෙක පෙන්නන් ගමන් මස් කඩේ මගෙන් ඇහුවෙ පෑනත් කටෙ ගහගෙන.

"සර් ඇහුවෙ මේ සතියෙ නිවාඩු ගැන නෙ. ගිය සතියෙ සිකුරාදා නිවාඩු." ඇත්තනෙ මේ යකා ඇහුවෙ මේ සතියෙ නිවාඩු ගැන නම් මං ගිය සති වල ගත්ත නිවාඩු ගැන කියන්න ඕනෙ නෑ නෙ.

"හ්ම්ම්, කම්ප්ලේන් ගොඩයි විරාජ් මගෙ ඩිපාර්ට්මන්ට් එකේ කට්ටිය නිවාඩු ගන්නවා වැඩී කියලා. විරාජ් ගෙ නිවාඩුව නම් මට ජස්ටිෆයි කරන්න පුලුවන් එක දවසක් නිසා.. ඒත් ඉඳුනිල් ඔයා පහුගිය සතියෙත් දවස් දෙකක්, තුනක් නිවාඩු නේද? මං ටොප් මැනේජ්මෙන්ට් එකට කොහොමද ඔයාව ජස්ටිෆයි කරන්නෙ? දැන් බෝනස් දෙන්න තියෙනවා. සැලරි ඉන්ක්‍රිමෙට්න්ස් වලට වුනත් මට මුකුත් කරන්න බෑ නෙ මෙහෙම තේරනවද මං කියන දේ?"

"සර් ගිය සතියෙ ඔෆිස් එකේ ඉද්දිනෙ වීස් වැඩි වෙලා මං ගෙදර ගියේ. අනික එදා හොදටම උණ මට. මට දවස් පහකට ඩොක්ටර් මෙඩිකල් එකක් දීල තියෙද්දිත් මං බ්‍රහස්පතින්දා ප්‍රොමෝශන් එකට සාලිය සර් එන්න කියපු නිසා ආවෙ. ඒ නිවාඩුව මට මේ සතියෙ ගන්න කියල සාලිය සර්මයි කිව්වෙ. "
මූව කොටියම කන්න ඕනෙ මේ කියන ඒවාට. මූටත් උඩින් ඉන්න සාලිය සර් කියපු විදියට ලීව් ඇප්ලයි කලාම මේක එනවා මට පාර්ට් දාන්න.

"මිස්ට සාලිය මේ ගැන දන්නවද? ඉතින් බලන්නකො ඉඳුනිල් ඔයාගෙ නෙ වැරැද්ද ඔයා මට නිකම්වත් ඔය ගැන කියලා තිබුනෙ නෑ නෙ. මගෙන් මිස්ට සාලිය මේ දේවල් ඇහුවෙ නෑ. ටොප් මැනේජ්මන්ට් එකේ වෙනත් කෙනෙක් තමයි මට මේ ප්‍රශ්නෙ කිව්වෙ. ඔයා මට මේ ගැන කියලා තිබුන නම් මට ඔයාගෙ පැත්තට කතා කරනන් තිබුනා. අනිත් එක මං ඔයාලගෙ මැනේජර්."

"සර් මේකයි. මං බ්‍රහස්පතින්දා ආපු වෙලාවෙ මගෙ මෙඩිකල් එක එච්.ආර් ඩිපාර්ට්ම්න්ට් එකට යැව්වා. එකේ හැටියට ගිය සතියෙ බදාදා ඉදන් මට සදුදා වෙනකන් නිවාඩු. සාලිය සර් අඟහරුවාද ලීව් දාන්න කිව්ව ප්‍රොමෝශන් එකට ආපු නිසා. මගෙ ලීව් මේ වෙද්දි ඇප්පෘව් වෙලා තියෙන්නෙ.අනිත් එක සර් මං මේ අවුරුද්දට දාල තියෙන්නෙ නිවාඩු එකොළහයි. එකම එක හාෆ් ඩේ එකයි. මගෙ ලීව් ගැන ප්‍රශ්නයක් වෙන්න විදියක් නෑ සර් කොහොමත්."

"ඔව් සර්, ඉඳුනිල් ගෙ නිවාඩු වලට නම් ප්‍රශ්ණයක් වෙන්න විදියක් නෑ. එයාගෙ පෙන්ඩින් වැඩ මුකුත් නෑ ගිය බ්‍රහස්පතින්දා ආපු වෙළාවෙ තිබුන වැඩ ටික ඉඳුනිල් ඉවර කරා. මේ සතියෙ වැඩ ටිකත් අද උදේම ඇවිත් කරල තියෙන්නෙ සර්" විරා එහෙම කිව්වත් ඇත්තටම මේ සතියෙ මගෙ වැඩ ටික සයුරියි විරායි අඟහරුවාදාම කරලා ඉවර කරලා තිබුනා.

"ඔයාගෙ ලීව් ඇපෘව් වෙන්න විදියක් නෑ නෙ. මට ඔයාගෙ ලීව් රික්වෙස්ට් එක ආවෙ නෑ. අනිත් එක ඔයා ලීව් ගත්ත බව ඉන්ෆෝම් කරපු එක හරි. ඒත් අර වගේ ස්පෙශල් දේවල් මට කියලා තියන්න" එහෙම කියන ගමන් මස් කඩේ ආයෙ ලැපට ඔලුව ඔබාගෙන ලීව් රික්වෙස්ට් හොයනවා ඇති.

"සර් මං සිස්ටම් එකෙන් ලීව් ඇප්ලයි කලාම රික්වෙස්ට් එක යන්නෙ සාලිය සර් ට, මොකද මගෙ රිපෝටින් මැනේජර් සාලිය සර්. මේ ඩිපාර්ට්මෙන්ට් එකේ හිටපු තුන් දෙනෙක් එක පාර අයින් වුන නිසයි මාත් මුලින්ම මේ ඩිපාර්ට්මෙන්ට් එකේ වැඩ කරපු නිසයි තමයි මේ වැඩ ටික සෙට්ල් වෙනකන් මාවයි නිරෝශන්වයි මෙතනට දැම්මෙ සති දෙකකට " මාත් ඇඩෙන්නම කිව්වා.. මස් කඩේ ගෙ මූණ ඇඳ වෙලා ගියේ සපත්තු පෙට්ටියක පියනට පයින් ගැහුවම ඇඳ වෙනවා වගේ. හොදම වැඩේ ගෝරිල්ල..

"ආ මං ඒක දැනන් හිටියෙ නෑ ඉඳුනිල්, ඇත්තටම මට ඒ ගැන කවුරුත් කියලා තිබුනෙ නෑ, ඔයා ලීව් ඇප්ලයි නොකරපු එකට මං තරහෙන් හිටියෙ, මං හිතුවෙ අර සපත්තුවෙ හුට පටේ එක්ක මේ ඔක්කොම කියල" මේක ආයෙත් ලැපේ මූණ ඔබාගෙනම උත්තර දුන්නෙ ලැජ්ජාවට වෙන්න ඇති.
"දැන් එහෙනම් ඔයාල යන්න.හෙට උදේම මට හේලීස් කොටේශන් එක පොඩ්ඩක් බලන්න මතක් කරන්න ඉඳුනිල්" කියලා කියන ගමන් මස් කඩේ ආයෙත් ඔලුව ලැපේ ඔබා ගත්තා.

මමයි විරායි කැබින් එකට එනකොට නිශායි නොරෝශන් අයියයි ගිහින් තිබුනා. එතකොටත් පහටත් කිට්ටුයි.

"මොකද්ද ඉන්දු අර සපත්තු කතන්දරේ?

"ගිය සතියෙ ප්‍රොමෝශන් එකට මහ වැස්සෙ මං හීල්ස් දැන්ම කියල මට සෙට් එකම එකතු වෙලා විහිලු කලේ. ඒ වීර ක්‍රියාවෙ ආදීනව තමයි. ඒක අල්ලගෙන තමයි කියන්න ඇත්තෙ විරා." මං එහෙම කියලා ශේප් වුනා.

"එතන මොකක් හරි තියෙනව. මං හොයාගන්නම් කො. මේ ඔෆිස් එකේ කොහෙද නංගි අපි නොදන්න හුටපට.." විරා එහෙම කිව්වෙ අමුතු හිනාවක් දාගෙන ඇන්දලා පැඳලා

"අපි නොදන්න හුට පට නම් දන්නෙ නෑ අයියා. ඒ කාලෙ නම් බැලුවා අපි නොදන්න ලයිව්."

වෙච්ච දේ සයුරිට කියන්න බැරි උනේ මං එනකංම හිටියත්, සයුරියව ගන්න කොල්ල ඇවිත් පාරට වෙලා තෙමි තෙමි ඉන්න හින්දා. සයුරිත් යන්න ගියා.  හිමින් වහිනවා නම් කමක් නෑ. මේ සීතල අස්සෙ මහ හයියෙන් වහිනවා. දඩි බිඩි ගාල අඩියට දෙකට දුවලා ගිහින් බස් එකක එල්ලුනෙ කලුවර වැටෙන්න කලින් ගෙදර යන්න. යන්තම් වැස්ස අස්සෙ බස් එකෙන් බැහගෙන පුලුවන් ඉක්මනට ගෙවල් පාරට හැරිල අඩියක් යන්න හම්බුනේ නෑ පිටිපිපස්සෙන් ආපු වාහනයක් ඇඟටම කරලා නවත්තාල හෝන් එකත් ගහනවා. මාව මරන්න මාරයා වෙස් වාලාගෙන කාර් එකකුත් පැදගෙන එනවද කියලා බලන්න මාත් ඔරවල දත් මිටි කාගෙන ඒ පැත්ත බැලුවෙ තාප්පෙට හේත්තු වෙන තරම් අයින් වෙලා.

"ඉඳුනිල්, නගින්න, මං ඔයාව ඇරලවන්නම්. මේ වැස්සෙ යන්න බෑ නෙ" මස් කඩේ ගෙ රතු පාට කාර් එක කියල අදුරගන්නවත් එක්කම කලු වීදුරුව පාත් කරන ගමන් මස් කඩේ එළියට ඔලුව දැන්ම. කවදාවත් නැතිව මෙන්න මේ යකා හිනා වෙනවා. වෙන්න බෑ, මට වැරදිලාවත් ද, නෑ මං හොඳ සිහියෙන්..ඔව් මේකා ඇත්තටම හිනා වෙනවා

"ඕනෙ නෑ සර්, මට මේ ටික යන්න පුලුවන්, තෑන්ක්ස්" එහෙම කියුවත් මට යන්න ඉඩක් තිබුනෙ නෑ මිනිහා කාර් එක නැවැත්තුවෙ මව තාප්පෙටයි කාර් එකටයි මැදි වෙන විදියට.

"මං දන්නව ඔයා අද ඔෆිස් එකේ දි වෙච්ච දේයි අර සපත්තු කතන්දරෙයි නිසා.."
ඒ අස්සෙ අකුණුත් ගහනවා. කොහේදෝ ඉදන් අර උපන් දා ඉදන් තිබ්බ පරාණ බය ආයෙ මගෙ හිතට ආවත් මං ඒක පෙන්නන්න ගියේ නෑ.

"සර් මට පරක්කු වෙනවා. මං ඉක්මනට ගෙදර යන්න ඕනෙ. වාහනේ අයින් කරගන්නවද?" ඔෆිස් එකේ බොස් කියලා අපි වැදගෙන ඉන්න ඕනෙ නෑ නෙ.

"හරි මං අයින් කරගන්නම්. ඔයාට අර සපත්තුවත් දෙන්න ඕනෙ නිසයි මං බස්සන්න ඇහුවෙ,වෙන දේකට නෙමෙයි ඉඳුනිල්" මිනිහ ඒ ටික කියා ගත්තෙ පුදුම අමාරුවෙන්.

"සපත්තුව ඕනෙ නෑ," කියාගෙන මං පිටිපස්ස හැරිලා ආයෙත් කාර් එක වටෙන් ගිහින් ගෙදර පැත්තට ගියා. එයාගෙ බොස් පාර්ට් ඔෆිස් එකේ තියාගත්තම ඇති නෙ. මං ටික දුරක් යනකන් නවත්තන් ඉදලා වතුර වලක් ගාවින් යනකොටම හෝන් එකත් ගහගෙන"චිරිස්"සද්දෙට වතුර වළ උඩින් වම් පැත්තෙ රෝද දෙක අරං ගියෙ මගෙ ඇඟ පුරාම වතුර වීසි වෙන විදියට. ඇත්තමයි මහ මූසලයෙක්.




මං ගමනෙ සැර ටිකක් බාල කලේ මිනිහා නැවතිලා ඉන්නවා කියපු ගේ කිට්ටු වෙද්දි. මට බය  හිතුනා කාර් එක තාම එළියෙද දන්නෙ නෑ කියලා, නෑ ඒ වෙනකොට කාර් එක ඇතුලට දාල තිබුනෙ. ඒ නිසා මං ආයෙත් අඩිය ඉක්මන් කරා. හරියටම අඩියක් දෙකක් තියද්දි එක පාරට මගෙ ඉස්සරහට මොකොද්දෝ වැටුනෙ බිම තිබුන වතුර ඉහිරවන ගමන්. අහසෙන් උල්කාවක් වැටුනවත්ද? නෑ ඒක උල්කාවක් නෙමෙයි. දැන් දවස් ගානකට කලින් නැති වෙච්ච මගෙ සපත්තුව. අර ගල් බමුණා උඩ ඉදන් ඒක විසි කරන්න ඇති. මං එන්න කලින්ම කාමරේට ගිහින් ලෑස්ති වෙලා ඉන්න ඇති. හිතුවද දන්නෙ නෑ සපත්තුව වැටුනෙ මොන අහස් යන්තරෙන්ද කියලා මං අහස දිහා බලාගෙන හොයාවි කීයලා. මං නොදැක්ක ගානෙට කොහෙවත් නොබලා මගෙ ගමන පාඩුවෙ යන්න ගියා.
 

ප:ලි -මස් කඩේ හිතාගෙන ඉන්නෙ එයා බොස් නිසා සියල්ලෝ වන්දනා මාන කරගෙන ඉන්න ඕනෙ කියල. එයාගෙ සාක්කුවෙන්  පඩි දෙන්නෙ නෑ නෙ. එයත් කරන්නෙ රස්සාවක්. අපිත් කරන්නෙ රස්සාවක්. තමන්ගෙ වැඩ කොටස හරියට කරනව නම් එක එකාට වැදගෙන පස්සෙන් යන්න ඕනෙ නෑ. නිල ලද්දන්ට ගරු කරන එකයි සපත්තු ලෙව කාගෙන ඉන්න එකයි දෙකක්.


Monday, November 23, 2015

අසම්පූර්ණ කතාව 02

 අසම්පූර්ණ කතාව 01
 
අතීතේ කුණු කන්දල් අවුස්සලා දුක් වෙන්න ඕනෙ නෑ කියල හිතපු ඈත දවසක පරණ ඩයරි ටික ඔක්කෝම එකතු කරල කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියකට දාල වහල දැම්මට මෑත කාලෙ යාළුවෙක්ගෙ නොම්බරයක් හොයාගන්න ඕනෙ වුන වෙලාවක ඒ ඩයරි ටික එළියට  ඇදගත්තත් ආයෙ ඇතුලට දාන්න බැරි වුනා. හැමදාම ඩයරි ටික දකිද් දි එදා අහම්බෙන් කියවපු පිටුවම මතක් වෙන නිසා ආයෙත් ඒ අතීතයටම හිත දුවන්නෙ මටත් නොදැනිම. වැඩ ඇරිල ගෙදර ඇවිත් ඇඟ පත සෝදගෙන ඇඳට ආවත් හිතේ පරණ දේවල් ආයෙ ආයෙ මැවිල පෙනෙද් දි මමත් ආයෙත් පරණ ඩයරි ටික ලඟට කරගෙන පිටු පෙරළන්න ගත්තෙ ඉස්සර වගේ මතක් කර කර අඩන්න තරම් ඒ අතීතය මට දැන් අලුත් දයක් නොවුන නිසා.
                              

එදා ජූස් බාර් එකෙන් එළියට ආපු මං ගෙදර ගියේ ඔයා ලග නවතින්න කියල හිත කෑ ගහලා කියද්දි. ඒත් මං දැනන් හිටියා අපි දෙන්න ට කවදාවත් අනාගතයක් ගැන එකට හීන මවන්න බැරි බව. අපි යාලු වුනත් ඒක තාවකාලික යාලු කමක් විතරක් වුනොත් මං කොහොම හිත හදාගන්න ද කියන බය මගෙ හිතේ තිබුනා. ඔය දේවල් හිත හිත ගෙදර ගියපු මට එදා මූණ දෙන්න වුනෙත් මහ අවාසනාවත සිද්ධියකට. මං
 ගෙදරින් එළියට ආපු ටිකට අපේ අක්කි ඉන්දුලට කතා කරල කේලම කියලා තිබුනා. ඒ වෙනකොටත් ඉන්දුල ගෙදර ඇවිත් හිටියෙ මාව එක්කන් එන්න සරසවියටත් ගිහින් කියලා මං දැනගත්තෙ ගෙදර වුන කතාබහෙන්.

"ඇයි බබා මාව බය කරන්නෙ? ඔයා හොදටම දන්නවනෙ ඔයා තනියම පාරවල් ගානෙ රස්තියාදු වෙනවට මං කමතිනෑ කියලා. අක්ක කිව්වම සරසවියට ගියා කියලා මං ඔක්කොම වැඩ පැත්තකට දාල ඔයාව ගන්න එතනට යද්දි ඔයා එතන හිටියෙ නැති උනාම මං කොච්චර බය උනාද? ඔයා ඇත්තටම කොහෙද ගියෙ? ගෙදර අයටවත් කියල යන්න තිබුන නේද? ඇයි ඔය තරම් මුරණ්.."
එතනින් එහාට ඒ විකාර මට අහන් ඉන්න තරම් උවමනාවක් තිබුනෙ නෑ.

"මං සරසවියෙ ඉද්දි මට යාලුවෙක් ව හමබ උනා. ගොඩකාලෙකින් හම්බුන නිසා ජූස් බාර් එකට ගිහිල්ල ජූස් එකක් බොන ගමන් කතා කරා.ඒකෙ වැරද්දක් නෑ නෙ. අනිත් එක ඔයා මං ගැන ඔය තරම් බය වෙන්න මං මොන්ටිසෝරි බබෙක් නෙමෙයි. මෙච්චරකලුත් මං තනියම තමයි මගෙ වැඩ වලට ටවුන් එකට ගියේ." මූණ බලන්න තරම්වත් ඕනෙ කමක් නොතිබුන නිසා මං වැඩිය ගනන් නොගෙන එහෙම කියාගෙනම කාමරේට යන්න හැදුවත් අක්ක පුරුදු විදියටම මහ හයියෙන් කෑ ගහන්න ගත්තෙ තාත්තිවත් අවුස්සවගන්න ඕන කමට.

"ජූස් බාර් එකට ගියා නම් ගෙදරට කතා කරල පරක්කු වෙනවා කියලවත් කියන්න තිබුනෙ නැද්ද? මේ කොල්ල නිකම් රස්තියාදු උනා. ඔයාට නිකමට ඉන්දුලට කෝල් එකක් දෙන්න බැරි උනාද? බදින්න ඉන්න කොල්ල නේද?"

"මොන කරදරයක්ද මේක? මං කිව්වනෙ මට කාවවත් බදින්න ඕනෙ නෑ. මට මගෙ පාඩුවෙ ඉන්න දෙන්න. ඔයාට ඕනෙ නම් ඔයා බැද ගන්න. මීට වඩා වෙළා ගිහින් මං ගෙදර ඇවිත් නැත්ද? තාම හතරහ මාරයි නෙ.

"චූටි දුව කටවහගන්නවා." තාත්ති කුස්සිය පැත්තෙ ඉදන් ආවෙ අක්කගෙ සද්දෙ නිසා
"වරද කරල තව කියවන්නත් එනව."

තවත් එතන හිටියොත් වෙන්නෙ බැනුම් අහල විතරක් නතර නොවෙන එක කියල දැනුන නිසා මං හිමින් සීරුවෙ වොශ් එකක් දාගන්න ගියා. සෙනසුරාද පුරුද්දක් විදියට හවසට මල් වලට වතුර දාන්න ගන්න නිසා එදත් මං මිදුලට බැස්සෙ මල් වලට වතුර දාන්න. ඒ වෙද්දි ඉන්දුල අක්කිත් එක්ක කැරම් ගහනවා. මං හෝස් එක අරන් මල් පැළ වලට වතුර දාන්න පටන් ගත්තා. ටික වෙළාවකින් ඉන්දුල ත් මං ලගට ඇවිත් රෝස් මල් පාත්තිය දිහා බාලාගෙන ඉන්නව මං ඇස් කොනෙන් දැක්කත් නොදැක්ක වගේ හිටියා.

"බබා, ඔයා මාත් එක්ක තරහද?"
මං නෑහුන ගානට ඉන්දුලට පිටුපාලා මල් වලට වතුර දානවා.

"කතාකරන්නකො ඉන්දු.. මාත් එක්ක තරහෙන් ද තාම"

"තරහ වෙන්න යාලු වෙලා හිටියෙ නෑ නෙ, පාඩුවෙ ඉන්නවද මට වැඩක් කරගන්න දීලා" මං අහක බලාගෙනම උත්තර දුන්න.

"ඔයාගෙ හොදටනෙ කියන්නෙ, ඔයාට ජූස් බොන්න හරි සරසවියට යන්න හරි ඇඳුම් ගන්න හරි ඕන දේකට මට කියන්න. මං එක්ක යන්නෙ නැතිව ඉන්නෙ නෑ නෙ. මට දුක ඔයා කිසිම දේකට මාව හවුල් කරගන්නෙ නැති එකට. ඔයා යාලුවො ආශ්‍රය කරන එක මට ප්‍රශ්ණයක් නෑ. වෙළාවක ඔයාගෙ යාලුවො ටිකත් එකතු කරන් අපි කොහෙ හරි රවුමක් දාමු. එතකොට මටත් ඔයාගෙ යලුවො අදුරගන්න.."

"ඇයි මගෙ යාලුවො අදුරගෙන ඔයා මොනා කරන්නද? තේරුමක් නැති දේවල් කතා කරන්න එපා"
"මං කීපාරක් නම් කියල තියෙනවද, ඔයා ඔය හිතේ තියාගෙන ඉන්න දේවල් වලට මං කැමති නෑ. කවදාවත් මං ඔයාව බදින්නෙ නෑ. කවුරු කොහොම මොනවා කිව්වත් ඒ දේ වෙන්නෙ නෑ. "

"හරි හරි බබා, අපි ඒ කතාව නවත්තමු. ඒක නෙමෙයි කෙල්ලෙ.. මේ රතු රෝස මල හරි ම ලස්සනයි මං ආසම රෝස් මල් වලට, අන්න අක්ක ගාව තියෙන පත්තරෙත් තියෙනව රෝස් මල් වලට ආස අය ගෙ හිත් රෝස් මල් වගෙ මුදු යි කියලා. මමත් ඒ වගේ වෙන්න ඇති ඒ නිසා. ඔයත් ආස රෝස් මල් වලට නේද? ඇදල පැදලා එහෙම අහන ගමන් ඉන්දුල මගෙ රතු රෝස ගහේ පිපිලා තිබුන රෝස මල දිහාට අත දික් කරේ මලක් කඩා ගන්න."

"මොකද කරන්නෙ, නිකම් අපරාදෙ මල් කඩන්න එපා, රෝස මල් ගැන නම් මන් දන්නෙ නෑ. හැබැයි මං ආසම කොච්චි මිරිස් වලට. ඒක නිසා කොච්චි පැළ වලට තමයි හැමදාම මුලින් වතුර දාන්නෙ, පේනවනෙ." ඒ වෙළාවෙ අහම්බෙන් වගේ කොච්චි පැළ වලට වතුර දදා හිටපු නිසා කිව්වට ඇත්තටම මං කොච්චි සුවදට ආසයි.

ඉතිරි මල් පැල ටිකට ඉක්මනට වතුර දාල ඉවර කරේ තව මොන මොනවදෝ කියව කියව පස්සෙන් පාරෙන් කැරකෙන ඉන්දුලව ඉක්මනට මඟ අරින්න ඕනෙ නිසා. ඒ එක්කම කොච්චි ටිකක් කඩාගෙන ගේ ඇතුලට යන්න හැරුනෙ රෑට කන්න රොටි හදනවා කියලා අම්ම කියපු නිසා කොච්චි දාල හොද සම්බෝලයක් හදා ගන්න හිතාගෙන. කුස්සියට යනකොටත් අම්මා වැඩ පටන්ගෙන. මාත් කොච්චි ටික සෝදලා අරන් අනිත් අඩු වැඩියත් ලෑස්ති කරගන කොච්චි ටික කොටන්න ගත්තා. ඒ අතරෙ ඉන්දුල කුස්සියට ආව බව මං දැක්කෙ නෑ.

කවුදෝ පිටිපස්සෙන් හිටන් ඉන්නව කියල තේරෙද්දි කොටපු කොච්චි ටික පීරිසියකට මාරු කරන ගමන් හිටපු මට ඉඹේටම පස්ස හැරිලා බැලුනා. හරියටම මගේ ඇගේ ගෑවී නොගැවී හිටිය ඉන්දුලගෙ අත තිබුනෙ හරවපු මූණට වදින්න ඔන්න මෙන්න. නොහිතපු වෙළාවක මගේ මූණට ලං වෙන අත අහක් කරන්නයි ඇගේ ගැවී නොගැවී ඉන්න ඉන්දුලගෙන් ඈත් වෙන්නයි ඕනෙ නිසා මමත් එකපාර මගෙ අතින් ඉඳුලව තල්ලු කරා. නොහිතපු විදියට කොට කොට හිටපු කොච්චි මිශ්‍රනේ ගෑවිච්ච මගෙ අත ඉඳුලගෙ මූණෙ වැදුනෙ දකුණු ඇහැ හරියට වෙන්න. ඒ දැවිල්ලට ඉන්දුලගෙ ඇස් වලින් දුම් පිටවුනෙයි එක පාරට කෑගැහුනෙයි, බය වෙච්ච පාර අනේ මං  හිතලා කලේ නෑ කියල මට කියවුනෙයි ඒ එක්කම පස්සට කරගත්ත අත වැදිලා පීරිසිය මහ සද්දෙට බිම වැටිලා කෑලි කෑලි වලට කැඩිලා ගියෙයි එකම වෙළාවෙ.

"මොකද්ද ඔයා කලේ, ම්හ්හ්..ආ.. අම්මා.. ඉන්න බෑ. මගෙ ඇහැ හොදටම දැවිල්ලයි"

අම්මත් ඒ වෙනකොට රොටි හැදිල්ල පැත්තක දාල අපි දෙන්න හිටපු තැනට ඇවිත් හිටියෙ. පීරිසිය බිදුන සද්දෙයි ඉන්දුලගෙ සාස් සූස් සද්දෙටයි තාත්තයි අක්කයි දෙන්නත් කුස්සියට ආවා.

"මොකද්ද චූටි දුව මෙතන වුනේ" තාත්ත ඉඳුලගෙ උරහිස උඩින් අතක් තියන ගමන් මගෙන් අහද්දිත් ඉන්දුලගෙ දකුණු ඇහැ හොදටම රතු වෙලා ඇස් දෙකෙන්ම කඳුලු බේරෙනවා.

"නෑ නෑ මේ ළමයගෙ ඇහැට කොච්චි ගෑවුන, චූටි දුව හිතල කරපු දෙයක් නෙමෙයි අනේ, කෝ මූණ හොදට සෝදගත්තනම් ඕක හරියනවා" අම්ම මාව බේරගන්න ඉදිරිපත් වුනත් තාත්ත ගෙ කේන්තිය ඇවිස්සෙන්න ඉන්දුලගෙ ඇහේ කඳුලු ටික හොදටෝම ඇති බව මං දැනන් හිටියා. මගෙ දකුණු අතේ ඇඟිලි වල තැවරිලා තිබුන කොච්චි මිශ්‍රණය දැක්ක ගමන් තාත්ත හිතන්නෙ මං ඕන කමින් ඒ දේ කරපු බව කියලා තාත්තගෙ මූණෙ තිබිච්ච ඉරියවු වලින් හොදටම පැහැදිලිව පේද්දි මීට දවස් හතරකට කලින් බෙල්ට් එකෙන් ගහපු පාරවල් වලට නිල් වුන තැළුම් පාරවල් මැකෙන්නත් කලින් ආයෙත් ගුටි වරුසාවක් ලැබෙනවා කියන දේ අකුණක් ගැහුවා වගෙ මගේ හිත මට කියද්දි බයටම මගෙ ඇස් ඉබේටම වැහුනා.

 වැහෙන ඇසි පිය අතරින් තාත්ත ඉන්දුලගෙන් ඈත් වෙලා මං ළගට එනවා මට පෙනුනා. ඒ එක්කම ඔලුව ගැලවෙන්න තරම් හයියෙන් කොන්ඩෙන් ඇදෙද්දි මං ඇස් වහගෙනම එක අතකින් ඔලුව අල්ලගත්තා. ඒ එක්කම මොකද්දෝ බර දෙයකින් මගෙ පිට හරහා පාරවල් වදිද්දි අම්මා මාව බේරගන්න තාත්ත එක්ක ඔට්ටු වෙනවා මට හීනෙන් වගේ ඇහුනා. එක පාර ග්‍රහනය ලිහිල් වෙනාවා තේරෙනවත් එක්කම පිට හරහා වැදුනා පාරවල් වල සැරට සමබරතාවය නැතිව පාවෙනවා වගේ මට දැනුනා. ඔව්, ඇත්තටම මාව පාවෙලා ගියා. ඒ අතරෙ හීනෙන් වගේ අම්මගෙ කටහඩ කන ලගින් ඇහෙද්දි "හොද වැඩේ නපුරු කම් කරනවට, අම්ම තමයි මෙයාව නරක් කරන්නෙ..ඔය.. අක්ක මොන මොනවදෝ කියවනවත් හීනෙන් වගේ මට ඇහුනත් ඇස් ඇරගන්න බැරි මොකද්දෝ බර ගතියක් ඇස් පියන් උඩ මට දැනුනා. ඊළග මිනිත්තු ගාන මොකද වුනේ කියලා මට මතකයක් නෑ.

මට සිහිය එනවා රෝහල් කාමරයක් ඇතුලෙ ඇඳක් උඩ දි. ඔව් මගෙ අම්ම මගෙ ඇඳ ලඟම ඉදගෙන ඉන්නවා. ඇස් දෙකේ කඳුලු පුරෝගෙන. වුනේ මොනවද කියලා ලාවට මතක් වෙද්දි වදෙන් පොරෙන් හිත වහල දලා කිසි දෙයක් නොවුන ගානට අම්ම එක්ක හිනා වුනේ දේවල් මතක් වෙද්දි මගෙ ඇස් වලට එන කඳූලු කැට මගෙ අම්මගෙ පපුවෙ තියෙන ගින්දර ට තවත් පිදුරු ගුලියක් වෙන බව දන්න නිසා.

"ඇයි අම්ම මේ? ඔයා දුක් හිතන්න එපා. මට අමාරුවක් නෑ. ඇයි බොරුවට මාව මෙහෙට එක්කන් ආවෙ? කවද වෙනකන් ඉන්න වෙයි ද දන්නෙ නෑ,මෙයාලට ඕනෙ සල්ලි නෙ" අමාරුවෙන් ඒ වචන ටික කියා ගත්තත් ඒ වෙද්දි මගෙ ඔලුව හොදටෝම රිදෙනවා.

අම්මා කිසිදෙයක් නොකියා හිනා වෙලා මගෙ ඔලුව අත ගෑවා. ඒ එක්කම ඊට ටිකක් එහා පැත්තෙන් ටිකක් ඈතට වෙන්න කවුදෝ ඉන්නව කියලා ඡායාව විතරක් පෙනුනත් මට හරි හැටි පැහැදිලිව පෙනීමක් තිබුනෙ නෑ. ඒ දිහා මං තවත් ඕන කමින් බලද්දි ඒ රූපෙ මං ළගට එනවා කියලා මට දැනුනා.

"අයියා.., කියාගන්න බැරි සතුටක් හිතේ ඉපදෙද්දි අඩියට දෙකට ඇදෙන් බැහැල පුන්චි කාලෙ වගේ අයියව බදා ගන්න නොහිතුනා නෙමෙයි. ඒත් ඒ තරම් ශක්තියක් මගෙ ඇගේ ඉතිරි වෙලා තිබුනෙ නෑ.

"අයියා, කොයි වෙලෙද ඔයා ආවෙ" මං අයිය දිහාට දික් කරපු අත තද කරලා අල්ලගන්න ගමන් අයිය මට ලං වෙලා මගෙ අත පපුවට තුරුලු කරගත්තා. ඒ ඇස් දෙකේ ලියවිල තිබුන දුක තේරුම් ගන්න අමුතුවෙන් වචන ගලපන්න ඕනෙ වුනෙ නෑ මට. පුන්චි කාලෙ මට තුවාලයක් වුනත් වැඩිපුරම කලබල වුනේ අයියා. එහෙම තියෙද්දි  එදා මාව  එහෙම දැක්කම අයියාට මොනව නොහිතෙනවා ඇත්ද.
ඒත්.. ඒත් ඒ ඇස් වලට යටින්  ඊට වඩා දුකක් හැන්ගිලා තිබුනා කියලාමයි මගෙ හිත මට කිව්වෙ. ඔව්. අයියා මං ලඟ හිටිය නම් මට කවදාවත් මේ විදියට ගුටි කන්න ඉඩ තියන්නෙ නෑ නේද කියල හිතල දුක් වෙනවා ඇති කියල මං ඒ වෙලේ හිතුවා.

"අයියා මෙච්චර ඉකමනට ආවද? අනේ මාව ආයෙ දාල යන්න එපා අයියෙ, දවස් දෙක තුනක් වත් නවතින්නකො.." පුන්චි කාලෙදි අයිය ලග ඉන්නකොට දැනෙන සහනය තරම්ම සහනයක් එදත් මට දැනුනා. ඒ වෙනකොටත් අයියා කිසි දෙයක් නොකියා මගෙ අත එයාගෙ පපුවට තුරුලු කරගෙන මගෙ ඔලුව අතගානවා. මට අයිය දිහා බලාගෙනම ආයෙ නින්ද යන්න ඇති.. ඔව් මං දවස් ගානකට පස්සෙ හිත සැනසීමෙන් නිදාගත්ත එදා.

Saturday, November 21, 2015

තනි සපත්තුව

බස් එකෙන් බහිද්දිම කුඩේ ඉහල ගත්තෙ වැස්සෙන් බේරෙන්න. කොහේදෝ ඉදන් හමාගෙන එන සීතල හුළන් කුඩේට දරා ගන්න බැරි තරම් සැරයි. ඒ නිසාම අත් දෙකෙන්ම අල්ල ගත්තත් කුඩේ ගහගෙන යන්න වගේ ඈතට ඇදෙනවා. අමාරුවෙන්  කුඩෙත් ඉහලගෙන ඇවිදන් ඇවිත් යන්තම් මහ පාරෙන් ඇතුලට හැරුනා විතරයි පොද වැස්සෙ තෙමෙන එක කුඩේ ආන්ඩු මට්ටු කරනව වඩා හොදයි කියලා හිතුන නිසා වට පිට බලලා පේන මානෙ කවුරුත් නෑ කියල සැක ඇරගෙන කුඩේ අකුලලා බෑග් එකට දාගත්තා. සීතල හුළග මහා වේගෙට ඇවිත් ඇගේ වදින අස්සෙ පොද වැස්ස වුනත් වැහි බිඳු ඇග හිල් කරන තරම් සැරට ඇගට වදිනවා. වැස්සට තෙමිච්ච පාර දිලිසෙනවා. මම බොහොම පරිස්සමට අඩි තිබ්බෙ මේ කෙහෙල්මල් සාරියකුත් ඇදගෙන අගල් තුනක විතර උස සපත්තු දෙකකුත් දාගෙන නිකම් ඇවිදගන්නත් බැරි කොට මේ වැස්සෙ නිකම් හරි ලිස්සල වැටුනොත් එහෙම වැස්ස වළාහක දෙවියො වගකියන්නෙ නැති නිසා.

වෙනදට පොද වැස්සට කුඩයක් නැතිව තෙමි තෙමි ඇවිදන් යන්න මං කොයි තරම් නම් ආසද? සීතළ හුළන් වැදි වැදි වතුර පිරිච්ච වළවල් වල ට ඕන කමින්ම කකුල තිය තිය ඇති වෙන්න වැහි බින්දු මූණට වැටෙන්න ඉඩ ඇරලා අහස දිහා බලාගෙන ඇවිදින්න මං කොයි තරම් නම් ආස ද? ඒත් අද ඒ සැහැල්ලුව මට දැනෙන්නෙ නැත්තෙ මේ නුපුරුදු සාරියක් පටලගෙන අඩි උස දාගෙන ඉන්න නිසා නේද කියලා හිතෙද්දි ලංකාවෙ මුලින්ම සාරී ඇදපු ගෑණිත් එක්ක පුදුම තරම් කේන්තියක් හිතට ආවෙ.

මුහු.. පාර හොදටම ලිස්සනවා. මේ නුපුරුදු ඇදුම් ඇදගෙන මේ කෙහෙල්මල කරන්න බෑ. මේ වෙළාවෙ මේ අතුරු පාරවල් වල ටුක් ටුක් හොයන්නත් නෑ නෙ. අදම මේ ජගලාත්තුවක් අදින්න වුනා  නෙ කෙහෙල්මල් ප්‍රොමෝශන් එකක් නිසා.. වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. පාරත් පාලුයි. කවුරුත් පේන්නත් නෑ. මීටර සීයක් විතර යන්න තියෙනවා ගෙදරට තව. ගත්ත සපත්තු දෙක ගලවලා අතට.. බීපු මිනිස්සු සරම දෙපැත්තෙන් දනිහ ලගට උස්සා ගන්නව වගේ සාරියත් දනිහ හරියෙන් අල්ලල උස්සගත්ත දනිස්ස ට ටිකක් විතර පහලට වෙන්න. පුලුවන් උපරිම වේගෙන් හයියෙන් ඇවිදන් ටික දුරයි යන්න හම්බුනෙ.. කලුවර දෙබෑ කරගෙන සුදු පාට යෝධ ළයිට් එකක් ගැහුව වගේ මුලු පැත්තම එළිය කරගෙන අහස වටේ සුදු නයි දුවනවා. ඒකත් ඉවසන්න පුලුවන් කියමුකො.. ඊළගට කණ බීරි කරවන තරම් සද්දෙට පුපුරණ අකුණු වලට දන්න කාලෙ ඉදන් පරාණ බයක් තියෙන්නෙ. මම දන්නෙත් නෑ අකුණු පුපුරනකොට මෙන්න මං සාරියකුත් ඇදගෙන සපත්තු දෙකකුත් අතේ අරගෙන දුවනවා.

සාරි ඇදන් සපත්තු අතේ අරන් වැස්සෙ යන ගෑනු ළැමයින්ගෙ සභ්‍ය පින්තූර ජන්ජාලෙන් සොයා ගත නොහැකි විය..

නැවතුනෙ ගේට්ටුව ලග.. ඒකත් ගේට්ටුව කාඩා ගෙන ගේ ඇතුලට යන්න බැරි කමට. සද්ද බද්ද  නැතුව ගේට්ටුව ඇරල ගෙදර දොර ඉස්සරහට ගිහින් තට්ටු කරන්න කලින් සාරිය පහලට දාල හදාගද්දි මොකක් හරි අඩුයි වගේ දැනුනා. වැස්ස වළාහක දෙයියන්ගෙ ඇස් දෙක අන්ධ වෙන්න විධුලි කොටලා කන් බීරි වෙන්න අකුණු ගහන්න එපැයි මගෙ එක සපත්තුවක් මගදි වැටිල නෙ. දැන් ඉතින් මොනව කරන්නද, ආයෙ යන්නැයි සපත්තුව හොයන්න මේ හෙන ගහන අස්සෙ. ඒකත් අර උඩ ඉන්න වැස්ස වළාහක දෙයියන්ට බැනල ඒ උත්තමයවත් තරහ කරගෙන?

මං ඉතින් එක සපත්තුවක් හරි ඉතිරි වෙලා කොඳු කඩා නොගෙන නිරුපද්‍රිතව ගෙදර ආව එකට දෙවියන්ට ස්තූති කරල දොරට තට්ටු කරා.  ආච්චම්ම මිනිත්තු දෙකකට විතර පස්සෙ ඇවිත් දොර ඇරල මගේ දිහා බලපු බැල්ම නම් ඒතරම් හොද නෑ වගේ කියලයි මට හිතුනෙ..

"උදේ ඇදගෙන කරගෙන ගියාට මං හිත හිත හිටියෙ සාරියෙ රැලි ටිකවත් කඩා ගනීවි කියලා. දූ මොකද සපත්තුවක් ගලවගෙන?"

"සාරියෙ රැලි ටිකට මුකුත් වුනේ නෑ ආච්චම්මා, සපත්තුවක් නම් මගදි වැටුනා" කියාගෙන මාත් ගේ ඇතුලට ගොඩ වුනා.

ආච්චම්ම මූණත් දෙක කරගෙන කල්පනා කරනවා ඇත්තෙ කකුලෙ තියෙන සපත්තුව වැටෙනකන් නොතේරෙන්න මට ලාදුරු හැදිලවත් ද කියල වෙන්න ඇති. ආච්චම්මට ඕන විදියකට හිතන්න ඉඩ ඇරලා මං කෙලින්ම කුස්සියට ගියෙ තේකක් හදාගන්න වතුර එකක් තියන්න. ආච්චම්මත් ලේසියෙන් මගෙන් හරස් ප්‍රශ්න අහන්නෙ නැත්තෙ මගෙන් අහන ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ ලැබෙන එක කෙසේ වෙතත් තවත් අවුරුද්දක් විතර කල්පනා කර කර ඉන්න පුලුවන් විදියෙ ප්‍රෙහෙලිකා වලින් උත්තර හම්බෙන නිසා වෙන්න ඇති.

ඒත් ඒ වෙළාවෙ අපේ අල්ලපු ගෙදර පොඩි කොලු පැටියා (පොඩි කිව්වට එකා උසස් පෙළ ) අපේ දිහාට රිංගලා ප්‍රොජෙක්ට් එකට කරුණු හොයන්න. ( පොඩි එකාට දෙමාපියන් විසින් ජන්ජාල පහසුකම් ලබා දී නොමැති නිසාවෙන් ජන්ජාල ගත වීම සඳහා අපේ දිහාට රිංගීම ට පොඩි එකා පුරුදු වී ඇත). ඒකටත් කට පියාගෙන ඉන්න බැරි ලෙඩක් තියෙන නිසා මං කුස්සිය ඉදන් එන පරක්කුවට අහන්න දත කට මැදන් හිටි ප්‍රශ්නය දබක් ගාල අත ඇරියා.

"අක්කා මොකො සපත්තුව වට්ටල ආවෙ? ඇයි බෑග් එකේද සපත්තු දෙක දාගෙන ගියේ? දත් තිස් දෙකම එළියෙ දාගෙන මේක අහපි.

"නෑ මල්ලි සපත්තු දාගෙන යන්නෙ කකුල් දෙකට නෙ. ඔයා දාගෙන යන්නෙ බෑග් එකේද? මං සපත්තුව වට්ටල ආවෙ ඕන කමට. තාම හොයාගන්න බැරි වෙලා නෙ මාව." මං ඇඟට පතට නොදැනි කියලා දැම්ම."

"ඒ කිව්වෙ?"

"නෑ කුමාරයට තාම මාව හොයාගන්න බැරි වෙලා මල්ලි. ඒකයි සපත්තුව දාල අවෙ. ඒක අහුලගෙන අනිත් සපත්තුව මැච් කරන්න අරං එයි නෙ හොයාගෙන. මං ඒකයි එකක් දාල අනිත් සපත්තුව අරන් ආවෙ."

බලන් ඉද්දි කොල්ලගෙ මූණ පුන්චි වුනා.

"මේ අනුන්ගෙ ඕප දූප හොයන්නැතිව කරන වැඩක් කරගන්නව හලෝ. ඉස්කෝලෙ වැඩක් ඇහුවොත් දන්නෙ නෑ. ළකුණු ඇහුවොත් මතක නෑ. ඒ වුනාට කාගෙ හරි ඕප දූපයක් ඇහුවොත් කන්න ඕනෙත් නෑ?" මං කොල්ලව කපලම දැම්ම. මේක ඕප දූප පප්ප.

කියල කට ගන්න හම්බුනෙ නෑ මේක ආයෙ පැන්න..

"අක්ක, ඔයාට කෝල් එකක්"

ෆෝන් එකක් වයිබ්‍රේට් දාල මේස උඩ තියලා තිබුන නිසා මට ඇහුනෙ නෑ. මල්ලි කියපු කමට නිකමට ෆෝන් එක අතට ගනිද්දිම අලුත් බොස්ගෙන් කෝල් එක?

"අලුත් බොස්.."

"මේ යකා මේ වෙළාවෙ මොකට කෝල් කරනව ද? හතත් පහු වෙළා නෙ" මට ඉබේටම හයියෙන් කියවුනා.

ඉතින් අක්කෙ අරගෙන බලන්නකො හදිස්සි උවමනාවක්ද දන්නෙ නෑ නෙ? අර ඔයා කිව්වෙ දවස් දෙක තුනකට කලින් ආපු පණ්ඩිත බොසා ද? ආන්සර් කරල බලන්න අක්කෙ

අනේ ඇත්තමයි මේකටත් ඕනෙ නැති කෙහෙල්මලක් නෑ. මගෙත් වැරද්ද මාත් කවුරුත් නැති කමට කා එක්ක හරි තද වුනාම මේකට නෙ ඇවිත් කියන්නෙ. මේ මනුස්සය දැන් ඔෆිස් එකට ඇවිත් දවස් දෙක තුනයි. ආපු මුල් දවසෙම හෙන පණ්ඩිත් ලෙක්චර් එකක් දුන්න අපේ ඩිපාර්ට්මන්ට් එකේ සෙට් එකටම. කෙල්ලන්ට කොයි වෙළාවෙත් නෝන්ඩි දාගත්ත ගමන්මයි ඉන්නෙ. ඒ ගැන කිය කිය දවසක් මේකත් එක්ක බැන්න නෙ මාත් ගෙදර ඇවිත්. ඒ මතකෙන් තමයි ඔය කියවන්නෙ.

"අයියෝ අක්ක කට් උනා නෙ" මේක ශෝක මූඩ් එකේ කියන්නෙ හරියට එයාට කෝල් එක ආව වගෙ නෙ.

"ඕනෙ නෑ මල්ලි, උවමනාවක් නම් ආයෙ ගනි නෙ" ඒ කියලා ඉවර කරන්න හම්බුනෙ නෑ මෙන්න මේකා ආයෙ කෝල් කරන්වා. කමක් නෑ ඔන්න ඔහෙ ආන්සර් කරනවා. ඔෆිස් එකේ කේස් එකක් වෙන්න ඇති.

"හෙලෝ"

"හෙලෝ ඉඳුනිල්, මේ වෙලේ කතා කරපු එක කරදරයක් ද දන්නෙ නෑ"

"කියන්න සර්, මොකක් හරි හදිස්සියක් නිසා නෙ සර් ගන්න ඇත්තෙ?" වෙන කියන්න දෙයක් මතක් උනේ නැති නිසා මං එහෙම කිව්වා.
ඒ අස්සෙ මල්ලි පුටුවෙ භාගෙට ඉදගෙන පස්ස උස්සගෙන මේසේ උඩින් බඩගාගෙන මේ පැත්තට ඇස් දෙකයි කන් දෙකයි ටියුන් කරන් ඉන්නවා කටත් ඇරගෙන.

"මේකයි ඉඳුනිල්, ඔයා අද අර සපත්තු දෙක ගලවල අතට අරගෙන සාරියත් කැහැපට ගහගෙන පාර දිගේ දුවගෙන ගියපු වෙළාවෙ ඔයාගෙ එක සපත්තුවක් වැටුනා නේද? ඒක හරියටම වැටුනේ ඔයා දුවන්න පටන් ගන්නකොටම වගේ... "

"ආ ඔව් සර්.. නෑ සර් වැස්ස නෙ සර්.. මේ.. ම්ම්..අ.." චික් විතරක් එක වචනයක් ගල්පගන්න බෑ නෙ. මෙච්චර දේවල් දැක්ක එකාට කාළගුණ වාර්ථා දීල වැඩක් තියෙනවයෑ.. ඒක ඔච්චර ජාති දැක්ක නම් දකින්න ඇතිනෙ වැස්ස බවත්.. මං මටම කියාගත්තෙ ඒ යකාට කියාගන්න දෙයක් හිතාගන්න බැරි උන නිසා.

මේ යකා මොන කෙහෙල්මලකට මේවා කියනවද මන්දා, මූට ඕනෙම කෙල්ලන්ව නෝන්ඩි කරන්න. දුශ්ඨයා..

"මං මේ ඔයාට කතා කරේ ඉඳුනිල් ඒ සපත්තුව වැටුනෙ හරියටම මං රෙන්ට් එකට ඉන්න ගෙදර ලඟ. මං රූම් එකේ ඉදන් හැමදේම බලාගෙන හිටියෙ. අනිත් දවසෙ වට පිට බලනවා වගේම පොඩ්ඩක් උඩ එහෙමත් බලන්න. ආ ඒක නෙමෙයි ඉඳුනිල් ඔයාගෙ සපත්තුව මං ඇහිදගත්ත. මං හෙට ඔෆිස් එකට ගෙන්නම්. හෙටට බාට දෙකක් දාගෙන එන්න පුලුවන් නෙ. අනිත් සපත්තුව බෑග් එකේ දාගෙන එන්න. කාටවත් අහු නොවෙන්න ඔෆිස් එකේදි බාට දෙක මාරු කරල සපත්තු දෙක දාගන්න බැරියෑ."

"ගුඩ්  නයිට් ඉඳුනිල්"

 චි මූ මෙච්චර දෙයක් කියලත් මට මූට මුකුත් කියන්න බැරි උනා නෙ.. මොනව කියලා කියන්නද මූ නම් මහ යකෙක්. කෙල්ලො පෙන්නන්න බෑ. කොයි වෙලෙත් ඔහොමයි. බූරුවා. මං හිතින් බැන බැන බෑග් එකත් අරන් කාමරේට යන්න හැරුනා.

"අක්කෙ බොස් මොකද කියන්නෙ?" එහා ගෙදර පොඩි එකා ආයෙ ඕප දූප හොයන්න ගාත්තා.

"මේ, වැඩෙ කරගෙන ඉවර නම් යනව යන්න. අවා මෙතන අනුන්ගෙ දේවල් හොයන්න. මෙහාට දෙනවා මගෙ ලැපී, ඩොන්ගල් එකයි. මට ඔෆිස් එකේ රිපෝර්ට් වගයක් දාන්න තියෙනවා."

සර් ට බැනගන්න බැරි ටික අර පොඩි කොල්ලගෙ පිටින් ගියා තමයි. ඌටත් ඔනෙ නැති එකක් නෑ නෙ. අනේ අර උගුඩුවට ඔය කාමරෙන් එබීගෙන ඉන්න වෙළාවක හෙනයක්වත් ගහන්නෙ නෑ නෙ.

Tuesday, November 3, 2015

අසම්පූර්ණ කතාවක්..



ඒ ඇස් දෙක දැකපු පළවෙනි දවස මට තාම මතකයි. ඔව්  මට හොදටම මතකයි මීට අවුරුදු තුනකට කලින් ඒ ඇස් දෙක දිහා බලපු පළවෙනි තප්පරේ මං කොයි තරම් බයවෙලාද හිටියෙ කියලා. අපි දෙන්නම එකම ගමේ බස් හෝල්ට් දෙකකුත් ඊට තව ටිකකුත් දුරින් අවුරුදු ගානක් ජීවත් වෙලා හිටියත් ඒ වෙනකන් අපි දෙන්නට දෙන්න දැකලවත් නොතිබුන හැටි හරිම පුදුමයක්.

හරියටම එදා දවසෙ අපි හම්බවෙන්න තිබුන නිසා වෙන්න ඇති කා
යක් තිස්සෙ මඟ ඇරපු ඒ ගමන මට එදාම එන්න වුනේ. මල්ලි ඇවිත් ඇති කියලා හිතලා කලින්ම ආවත් එතන හිටියෙ අඩි හයක් විතර උස,ඒ උසටම හරියන පළල් උරහිස් තියෙන කොන්ඩෙ කොටටම කපපු කලු කොල්ලෙක්. බැලූ බැල්මට මට බය හිතෙන්න ඇත්තෙ ඒ උස මහතට වෙන්න ඇති. ගෙවෙන විනාඩියක් ගානෙ මල්ලි එනකල් මඟ බලන් හිටියට නුහුරු නුපුරුදු චකිතයක් හිතේ ඇදෙනවා කියලා මට යන්තමට තේරුනා.


නන්නාදුනන ඒ කොල්ලා එක්ක එකට වැඩ කරන්න වෙයි කියලා එදා මට නිකමටවත් හිතුනෙ නෑ.  ඒත් හැම සති අන්තෙම අපි එකට වැඩ කරද්දි අපි කතා කරන්න ඇත්තෙ වචන දහය
ක් විතරයි මං හිතන්නෙ. පුලුවන් හැම වෙලේම මං ඒ ඇස් මඟ ඇරලා හිටියෙ කොයි වෙලෙත් මගේ දිහා බලාන ඉන්න ඒ ඇස් දෙකේ අයිතිකාරයගෙ පෙනුමෙන් ඔහු සැර පරුශ ඇති කියල මං හිතන් හිටිය නිසා වෙන්න ඇති. කොහොමවුනත් මං ඒ ඇස් දෙක ඕන කමින්ම මඟ ඇරියා කියලා මං දන්නවා. ඉතින් මාස ගානක් යනකම්ම අපි අතර තිබුනෙ වැඩ කරන වෙලාවට කතා කරන වචන දහයක පහළොවක දැන හැදුනුම් කමක් විතරයි.

මට තාම මතකයි මං පන්ති ඉවර වෙලා, 138 බස් එකේ ඉදන් කොටුවට එන අතරමගදි නැග ගත්ත කොල්ලෙක් ඕනවට වඩා මගේ පැත්තට තල්ලු වෙද්දි මං පුලුවන් තරම් ඒ ශරීරයෙන් ඈත් වුනා. ඒත් බස් එක ගැස්සන හැම වාරයක් ගානෙම මගෙ ඇඟට බර වෙන මේ මනුස්සයාට හයියෙන් බනින්න හිතුනත් කර කියාගන්න දෙයක් නැතිව ඇස් දෙකට කඳුළු ආවෙ ඉබේටම. ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙලා තනියම පන්ති යන එන මුල්ම දවස් නිසා මට ඒ වගේ වෙළාවක මොනව කරන්නද කියල හරි හැටි තේරුමක් තිබුනෙ නෑ. ඇස් දෙකට ආපු කඳුලු කම්මුල් දිගේ පහලට එන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි මං බස් එකෙන් බහින්න හිතුවෙ එතකොටවත් මේ කරදරෙන් බේරෙන්න පුලුවන් නෙ කියලා හිතාගෙන. ඒත් ඒ එක්කම අර මිනිහා බස් එකේ උඩ පොල්ලෙන් අල්ලන් හිටපු මගෙ අත උඩින් අත තිබ්බෙ මගේ අත මිරිකන ගමන්මයි. ඒ එක්කම ගැස්සිලා අත ඇදලා ගත්තෙ ඉස්සර දොර දිහාවට යන්න හිතාගෙන.

ඒත්..

 ඒ ඇස් දෙක මගෙ ඉස්සරහ ..

ඔව් ඒ ඇස් දෙක මගෙ ඉස්සරහ.. ගිනි පුපුරු විහිදුවමින් ඒ ඇස්  බලන් හිටියෙ අර මිනිහ දිහා. ඒ එක්කම මගෙ දිහාවට හැරවුන හීනි ඇස් දෙකින් මුවා වෙන්න මූණ හංගගන්නවා වෙනුවට මං ඒ ඇස් දෙක දිහාම බලන් හිටියෙ පළවෙනි වතාවට.

"නංගි  ඔයා මේ පැත්තට එන්න "

කාත් කවුරුත් නැතිව අසරණ වෙච්ච වෙලාවක මේ විදියට උදව්වට ආව එක ගැන ස්තූති කරන්න ඕන උනත් ඒ වෙලේ කතා කරගන්න වචන ගලපගන්න බැරි තරම් බය වෙලා හිටපු මම ඒ වචන වලට කීකරු වුනා. අමාරුවෙන් හංගගෙන හිටපු කඳුලු  ඒ ඇස් වල බැල්මට අහුවෙලා  තිබුනා. කිසිම කතාවක් නැතිව කොටුවෙන් බැහ ගත්ත අපි දෙන්න කතා නොකරම හෝල්ට් එකේ නවත්තලා තිබුන 188 බස් එක දිහාවට ඇවිදගෙන ගියා. මට බස් එකට නගින්න ඉඩ දුන්න ඒ ඇස් දෙක මගෙ පිටිපස්සෙන් බස් එකට ගොඩ වෙලා මං ඉදගත්ත අසුනෙම ඉදගත්ත.

මං ඒ ඇස් දෙක දිහා බලලා අමාරුවෙන් වචන ගලපගත්තෙ ඒ වෙලාවෙ. වෙච්ච දේ එක්ක අසරණ වෙලා අඩා වැටෙන්න හදන හිත අමාරුවෙන් වාවගෙන මං කතා කලා..

"තෑන්ක්ස් අයියා.."  ඔව්.. මං ඒ ඇස් දෙක දිහා බලන් කතා කරා පළවෙනි පාරට.. ඒ ඇස් දෙකේ අයිතිකාරය එක්ක. ඔයා එක්ක..

"ඕව ගනන් ගන්න එපා නංගි, ඒක අමතක කරන්න."
"දැන් ඔ
යාට අඩන්න ඕනෙ නම් අඩල ඉවර කරන්න. ඔහොම නම් ඉන්න එපා" 
ඇස් දෙක හීන කරගෙන මගෙ දිහා බලාගෙන තවත් මොන මොනවදෝ කියෝ කියෝ ආපු ඔයා මගේ හිතේ නැවතුනේ එදා ඉදන් වෙන්න ඇති. ඒත් ඒ සහෝදරයෙක් විදියට. එදා ඉදන් ඒ ඇස් දෙක මට මහ ගොඩක් ලඟයි වගේ දැනුනා. නිතර නිතර එන යන ගමන් අපි බස් එකේ අහම්බෙන් මුණගැහුනා කියලා මං හිතුවත් දැන් මං දන්නවා මං බස් එකට නගිනකන් බලා ඉදලා ඔයා ඒ බස් එකටම නැගපු බව. ඒ විදියට දින සති ගෙවිලා ගිහින් දවසක් ඔයා මගෙන් නොහිතපු විදියෙ ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා. ඒ වෙද්දි අපි හොද යාලුවො.

“ඕක අහන්නත් දෙයක්ද අයියා. මං ඔයාට කැමති නිසානෙ ඔයා එක්ක මං කතා කරන්නෙ. මං අකමැති අය එක්ක කතා කරන්නෙ නෑ නෙ.”
එහෙම කියලා මං ප්‍රශ්ණෙන් මඟ ඇරියෙ ඒ ප්‍රශ්ණෙට දෙන්න උත්තරයක් මං ළඟ නැති නිසා.

ඒත් ඔයා ආයෙත් මගෙන් ඇහුවා
“නෑ නංගි මං අහන්නෙ ඔයා මට ආදරේ ද කියලා ? ”
ඇස් දෙක හීනි කරගෙන ඔයා මගෙන් අහද්දි මං ඒකටත් හිනා වෙලා උත්තර දුන්න..

“ආදරෙයි.. හැබැයි කොල්ලො කෙල්ලො ආදරේ කරන විදියෙ ආදරයක් නෙමෙයි. ඔයා මට මගෙ හොඳම යාලුවෙක්, මගෙම අයියා කෙනෙක් වගෙ.. ඒ නිසා මං ආදරෙයි..”
ඔයා ඇස් දෙක ලොකු කරල මගෙ දිහා බැලුවෙ ඒ හතර බීරි කතාව තේරුම් ගන්න බැරිව බව මං නොදන්නව නෙමෙයි.

“මං ඔයාට ආදරෙයි නංගි. මං ගෙදර ඇවිත් අහන්නම්. ඊට කලින් මට කියන්න  ඔ
යා  කැමති ද කියලා..”

"මාත් අයියට ආදරෙයි ඒත් ඒ ආදරේ අයියා කෙනෙක්ට තියෙන ආදරේ ද නැත්තම් අයියා ඔය කියන විදියෙ ආදරයක් ද කියල මං දන්නෙ නෑ. මං ඔය කියන විදියට මේ වෙනකන් කාටවත් ආදරේ කරල නැති නිසා මට එහෙම ආදරයක් ගැන හැගීමක් නෑ. අනික අයියා ට මගෙ හිතේ තියෙන්නෙ මොන වගේ ආදරයක්ද කියලා හොයාගත්තත් ඒ අයිය ඔය අහන විදියෙ ආදරයක් වුනත් තේරුමක් නෑ. ඔයා අපෙ ගෙදරින් ඇහුවත් වැඩක් වෙන්නෙත් නෑ. ඒ නිසා අපි ඔය ප්‍රශ්නෙට උත්තර හොයන්නෙ නැතුව ඉමු අයියා."

ඇඟට පතට නොදැනි මට එදා එහෙම කියන්න පුලුවන් වුනේ මං ඇත්තටම ආදරයක් ගැන හිතුවෙ නැති නිසා. නිකන් හරි එහෙම ආදරයක් ගැන හිතලා ඒ ආදරය මට නොලැබුනොත් ඒ දේ දරාගන්න බැරි බව මං දැනන් හිටියා.

බලන් ඉන්නැද්දි ඔයාගෙ මූණ කළු වළාවකින් වැහිළා යද්දි මට දුක නොහිතුනා නෙමෙයි. ඔයා කතා බහක් නැතිව ඔහේ බලා ගත්ත අත බලා ඉද්දි මගෙ මුලු හිතම පිච්චිලා යද්දි මට ඔයා අහපු ප්‍රශ්ණෙට උත්තරේ ලැබුනා. මට මතක් උනා ඔ
යා අසනීප උන වෙළාවට ඔයා ගැන දුක් වුන තරම්, ඔයා ගැන හොයලා බලපු තරම්, ප්‍රශ්ණ මහ ගොඩක් ඔළුව ඇතුලෙ වද දෙද්දි ඔයා මං ලඟ ඉන්න හැම තප්පරේම ඒ හැමදේම මට ඉබේටම අමතක උන හැටි, ඔයා එක්ක ඉදලා ඔයාගෙන් වෙන් වෙලා යද්දි දෙපාරක් ඔයා දිහා හැරිලා බලන හැටි මතක් වෙද්දි මගෙ හිත මට කෑගහල කිව්වා මේක තමයි ආදරේ කියලා. ඒත් ඒ දේ මං කොහොමද පිළිගන්නෙ? මං ඔයාට ආදරේ කරා කියලා, ඔයා මට ආදරේ කළා කියලා අපි දෙන්නට එකතු වෙන්න පුළුවන් සමාජයක නෙමෙයි අපි දෙන්න ඉන්නෙ කියලා මං කොහොමද ඔයාට තේරුම් කරලා දෙන්නෙ? "ආදරෙයි ඒත් අපි දෙන්නට එකතු වෙන්න බෑ" කියනවට වඩා "ආදරේ නෑ" කියන උත්තරෙන් ඔයාට හිත හදාගන්න ලේසි වෙවී කියලා අමාරුවෙන් හිත හදාගත්ත මං එදා. ඇති වෙන්න ඇඩුවා මං තනියම.
ඒත් සැරින් සැරේ ළගට ඇවිත් ආදරේ ඉල්ලන ඔයාට,
හ ගොඩක් මං ආදරෙයි කියලා කියාගන්න බැරිව මං දුක් වින්දා. ඒ නිසාම ආයෙත් මං ඔයාව මඟ ඇරියා.

 දවස් ගානකට පස්සෙ නොහිතපු වෙ
ලාවක සරසවියෙදි ඔයා මාව දකිද්දි මගෙ අත් දෙකේම දම් පාට තැලුම් පාරවල්. ඔයාව මඟ ඇරලා යන්න හැදුවත් ඔයා මට යන්න දුන්නෙ නැතිව බලෙන්ම නතර කරගත්ත. තැලුම් පාරවල් පිරුනත් දෙක, පිපුරුණ උඩු තොළ දැක්කම ඔයා බය වෙන්න ඇති. ඔයා මාව බලෙන්ම එතනම තියෙන ජූස් බාර් එකට එක්ක ගියේ ආවෙ නැත්තම් ගෙදර එනවා කියලා මාව බය කරලා..

ඔයා මාව පුටුවෙ ඉන්දවලා මගෙ ඉස්සරහ පුටුවෙ ඉදගෙන තඩිස්සි වෙච්ච මගෙ කම්මුල උඩ අත තියද්දි එච්චර කා
යක් හිතේ හිරකරන් කාටවත් ම නොපෙන්නපු මගෙ කඳුලු, වරුසාවක් වගේ කඩා වැටුනා. ඔයාට මතකද මං හොදටම ඇඩුවා. ඔයාට වෙනදා වගෙ මාව සනසවගන්න බැරි වෙන තරමට මං ඇඩුවා.

"අනේ නංගි මොකද උනේ කියන්න පැටියො, ඇයි මේ? ඔයාට මොකද උනේ? ඇයි මේ ඔයාගෙ මූණ තඩිස්සි වෙලා? අත් ඇයි නිල් වෙලා මේ විදියට? මට ඇත්ත කියන්න? " ඔයා එහෙම කියද්දි ඔයාගෙ කටහඩ හොදටම බිඳිලා.

"මගෙන් මුකුත් අහන්න එපා අයියා. ඔයා නොදන්න දේවල් ගොඩක් මගෙ ජීවිතේ තියෙනවා. මට ලං වෙන්න එපා. ඔයාටත් දුකක් විතරයි. මගෙ ලඟ විනාඩි පහක් ඉදලා ඔයා යන්න අයියා. ආයෙ කවදාවත් මාව දැක්කත් මාත් එක්ක කතා කරන්න එපා." එක හුස්මට කියාගෙන ගියත් එතනින් එහාට මට එක වචනයක් කියාගන්න තරම් ශක්තියක් තිබුනෙ නෑ.

"බැහැ. අද ඔයා
ට කියන්නම ඕනෙ ඔයාගෙ ප්‍රශ්නෙ මොකද්ද කියලා. ඔයා අද මට කියනකන් මං මෙතනින් හෙල්ලෙන්නෙ නෑ. විනාඩි පහක් ඇයි කියන්න? ඇයි මට විනාඩි පහක් ඉන්න කිව්වෙ? කවුරුහරි ඔයාගෙ පස්සෙන් පන්නනවද?"

"නෑ නෑ අයියා. මට ඔයා ලග ඉන්න ආස නිසයි කිව්වෙ. මට විනාඩි පහක් දෙන්න කියලා.. මං ගැන බලාපොරොත්තු තියාගන්න එපා කියලා මං එහෙම කියන එක වැරදි ඇති. මං දන්නෙ නෑ. ඒත් මට විනාඩි පහකට මේ විදියට ඔයා ගාව ඉන්න දෙන්න. ඒ ඇති මට හැමදාටම.."

"ඒ කියන්නෙ ඔයා.. ඔයා මට ආදරෙයි ද?
කතා කරන්න පැටියො? මට කියන්න"

"එහෙනම් ඇයි මාව එළවගන්න හදන්නෙ? මොක
ද්ද ප්‍රශ්ණෙ?"

"මං ආදරෙයි..මහ ගොඩක් ආදරෙයි.. ඒත් කවදාවත් ගෙදරින් කැමති වෙන්නෙ නෑ. ඒ නිසයි මං ඔයාට යන්න කියන්නෙ.. අපි ට ආදරේ කරන්න බෑ. මට මගෙ අම්ම තාත්ත ට විරුද්ධව දේවල් කරන්න බෑ. ඒත් මං අකමැති කෙනෙක්ව මට බදින්නත් බෑ. එයාලා ඒක තේරුම් ගන්නෙත් නෑ. මට මගේ ප්‍රශ්ණ වලින් බේරෙන්න බැරිව ඉද්දි ඔයාවත් ආදරේකට පටලවගෙන ඔයාත් දුක් විදිනවා බලන්න ඕනෙ නෑ මට.ඒකයි කියන්නෙ මාව අමතක කරන්න. ප්ලීස් මට පේන්න එන්න එපා. මට.. මට..ඔයාව දැක දැක හිත හදාගන්න අමාරුයි. මාව.."

"නංගා ඔයා කියන දේ මට පැහැදිලි නෑ. මොකද්ද අකමැති කෙනෙක් බදින කතාව? ඒ කියන්නෙ ඔයා දැන් බදින්න ද යන්නෙ? "
ඔයා එහෙම අහද්දි ඔයා ගෙ ඇස් දෙක මහ ගොඩක් ලොකු වෙලා තිබුනා. අපි දෙන්නා ටික වෙලාවක් කතා නොකර ඔහේ බලන් හිටියා. මගෙ දකුණු අතේ නිල් පාට තැලුම් පාරක් අතගාන ගමන් ඔයා මගෙ ඇස් දෙකට එබුනෙ උත්තර හොයන්න කියලා මට දැනුනා.. තවත් ඔයාගෙන් දේවල් හංගලා වැඩක් නෑ කියලා මං ඒ වෙලේ තේරුම් ගත්තා.

"මගෙ තාත්තගෙ හොදම යාලුවා.. එයගෙ පුතා මට වඩා අවුරුදු හතරක් ලොකුයි. අපේ තාත්ති ඒ
න්කලුයි ඒ කාලෙ ඉදන් හිතන් ඉදලා තියෙන්නෙ ලොකු වෙලා අපි දෙන්න ව බන්දන්න. ඒ න්කල් දැන් මැරිලා. ඒත් මං කැමති නෑ. එයාල බල කරනවා. මං එයාට කැමති නෑ. එයා හිතන පතන විදිය හරි අමුතුයි. මං එහෙම ජීවිත වලට ආස නෑ. ඒත් අපේ ගෙදරින් තේරුම් ගන්නෙ නෑ. එයාගෙ නම.. ඉන්දුල..

මං ඒ අන්තිම වචන කියද්දි ඔයාගෙ කට ඉබේටම ඇරුනා..

"ඒ කියන්නෙ නංගි ඔයාගෙ නම දාල තියෙන්නෙත් ඒකට ගැලපෙන්න.. " ඔයා එහෙම කියලා ලොකු හුස්මක් ගත්තා.
"එතකොට කවුද ඔයාට මෙහෙම කලේ? ඌ ඔයාට ගැහුවද?"
"කතා කරන්න පැටියො?"

"නෑ, අපේ තාත්ති, මං ඉන්දුලට බැන්
නා, එයා මගෙ පස්සෙන් ක්ලාස් එකටත් එනවා. මහ කරදරයක්. මං කොච්චර බෑ කිව්වත් මගෙ පස්සෙන්ම එනවා. මං එයා එක්ක එන්නෙ නැතිව බස් එකේ ආවා කියලා තාත්ති ගැහුවා. අපි දෙන්නට කවදාවත් ගෙදරින් කැමැත්ත ලැබෙන්නෙ නෑ. මේක හීනයක් විතරයි. බොරුවට අපි දෙන්න හීන දැකල අන්තිමට දෙන්නම දුක් විදිනවට වඩා හොදයි දැන්ම ඈත් වෙන එක. මට පොරොන්දු වෙන්න ආයෙ මාව හොයන් එන්නෙ නෑ කියලා. අපි දෙන්නම දුක් විදිනවට වඩා ඒක හොදයි. ඔයා මට ටිකක් හරි ආදරේ නම් මට පොරොන්දු වෙන්න ආයෙ මාව හොයන් එන්නෙ නෑ කියලා. " තවත් මොන මොනවදෝ මං කිව්වා. ඔයා ඒ හැමදේම අහන් හිටියෙ මගෙ අත අල්ලගෙනමයි..

තවත් එතන ඉදලා තේරුමක් නැති හින්දයි මං ඔයාගෙ අතගසලා දාල නැගිටලා ආවෙ. මගෙ කරුමක්කාරකමට තව
ත් ජීවිතයක් අමාරුවෙ දාන්න බැරි නිසයි. එදා ඔයා ගැන තිබුන ආදරේ අදටත් එහෙමම මගෙ  හිතේ ඉතිරි වෙලා. ඔයාගෙ හිතේත් එදා මං ගැන තිබුන ආදරෙන් බිංදුවක් හරි ඉතිරි වෙලා තියෙනවා නම් කියලා  හිත හිත වළාකුළු බැම්මට හේත්තු වෙලා කොයි තරම් නම් අතීතය ගැන හිතන්න ඇත්ද? එදා ඉදන් අද වෙනකන් ජීවිතේ වෙනස් වෙලා තියෙන විදිය, කරපු කියපු දේවල්, අන්තිමට හැමදේම අතරලා නුවර ආපු දා වෙනකන් සිදුවීම් කතන්දරයක් වගේ කී පාරක් නම් මගෙ  හිතට ගලාගෙන එන්න ඇත්ද?

මීට අවුරුදු එකහමාරකට විතර කලින් ලියපු ඩයරියක පිටුවක් කියවද්දි ඒ හැමදේම ආයෙ ඇස් ඉස්සරහ මැවෙද්දි ආයෙත් වෙනම ලෝකෙක අතරමං වෙන්නෙ ඒ ආදරේට තාම හිතින් ආදරෙ කරන නිසා කියලා පුරුදු විදියටම හිත හදාගෙන ආයෙත් මං හිනාවෙනවා..

Thursday, October 15, 2015

රැලිති නැගෙනා දිය පලස අද්දර
ඔබ මා හමුවූ පෙර සැන්දෑවක
උණුහුම මතකයි තුරුලුව උන් විට
උර තලයේ හිස තියාන හෙමිහිට
තැනූ හීන එමටයි උස් අහසට
පාරයි සිත් මල බොද වන දෙනයන
පසක් කරවමින් වෙන් විය යුතු බව
එක්ව ඇවිද ගිය කාළය නිම  විය
ඔබ මා දෙතැනක තනි වුනු අරුමය
ඉවසා ගනු බැහැ හීන කතන්දර
බිදී විසිරිලා දෙන දුක් කප්පර
අප එක්වී ආ ගිය මඟ පෙර දින
නැවත යනෙනු ඇත අප තනි තනිවම
දුක් ගිනි හදවත අවුලුවනා සඳ
සිනා සලමු අප ලොවට පෙනෙන්නට



ප.ලි- ඉවාන් ගෙ මෙන්න මේ පෝස්ට් එක කියවද්දි විරහ මෙව්ව එකක් ලියන්න හිතුනා. ඒ වුනාට කලින් ලියල තිබුන එකක් දාල දැම්ම.  

Thursday, October 1, 2015

චාජරය සහ භූමිතෙල්






සීතල ඉවසගන්න බැරිව හිසේ සිට පාදාන්තය තෙක් පොරවගෙන සුව නිද්දෙ පසුවූ මාගේ සුව නිද්ද නැති වූයේ දෙසවන බිහිරි කරවන්න ට සමත් වූ මා හිතාදර සොහොයුරියගේ මිහිරි මී පැනි හඩින් වූ අඳෝනාවා හේතුවෙනි.


හිරු නැග එන පාන්දර යාමයේ මේ ලෙසින් අඳෝනා තියන්නට තරම් මාගේ  සහෝදරියට සිදු වී ඇති අකරතැබ්බ කුමක්දැයි විමසනු වස් වහා ඇදෙන් පැන  දෙපයින් සිට ගත් මා ඇගේ හිස් මුදුනේ සිට පාදාන්තය තෙක්ම ගවේශනාත්මකව බැලුවේ ඇයට යම් ශාරීරික පීඩාවක් එල්ල වී ඇත්දැයි සැක හැර දැන ගනු පිණිසය.


"මොනවද හොල්මනක් දැකලා වගෙ බලන්නෙ? මොකද කවදාවත් නැතුව කතා කරපු ගමන් නැගිට්ටෙ" ?

මාගේ සුපිරිසිදු චේතනාව සත පහට දමමින් අවදි කල ඇගේ හඩ හේතුවෙන් මාගේ සිතේ උපන් අප්‍රසාදය ශිශ්ඨ වචනයෙන් කියා සිටින්නට බැරි තරම් වන්නේය.සිතේ වූ වේදනාව නිසාවෙන් දෙනෙත් බර වන්නට කලියෙන් මා අපහසුවෙන් හඩ අවදි කරගත්තේ මහත් පරිශ්‍රමයක් දැරීමෙන් අනතුරුවය.


"කන බීරිවෙන්න මෙතන බෙරිහන් දුන්න නිසා මං හිතුවෙ අක්කට මොනාහරි කරදරයක් ද දන්නෙ නෑ කියලා?

සහෝදරකමට නැගිටල බලපු නිසානෙ මං අහගත්තෙ. හොද වැඩේ අපිටත්.”


“දැන් මෙතන කෑගහගෙන ආවට අත පය හතරයි මූණත් තහඩුවයි ඔය යස අගේට තියෙන්නෙ..”


නංගි මගෙන් ගුටි කන්න වෙන්නෙ ඔයාට දැන්? මට කියනවා කොහෙද මගෙ ෆෝන්  එකේ චාජර් එක? අක්ක උදේ පාන්දර මූණත් කලු කරගෙන නහර පුප්පගෙන කෑ ගැසුවාය.


“මං ගත්ත චාජර් එකක් නෑ හලෝ. තිබ්බ තැනකින් හෝයා ගන්න.”

 ඇයි දෙයියනේ නිවාඩු දවසේ ටිකක් සැනසීමෙ නිදාගන්න නැති හැටියක්.


“නෑ කියන්න නම් එපා. ඔයා තමයි ඕක ගන්න ඇත්තෙ. මං කාමරේ තියලා තිබුන චාජර් එක.”


මාගේ සොහොයුරියගේ වාචික ප්‍රහාරයන්හි ඉවරයක් නොමැත. ඇය තවමත් මොන මොනවදෝ  ශබ්ධ නගා කියවාගෙන ගියේය. ඇය සිතන්නේ ඇගේ කිසියම් වස්තුවක්, එනම් පැරණි කසිකබල් වූ ඕනෑම දෙයක්, අස්ථාන ගත වූ කළ හෝ කැඩී බිදී ගිය කල, එයට වග කිව යුතු මා කියාය. තවද ඇයට යම් කිසි රෝගී තත්ත්වයකට මුහුණ පෑමට සිඳු වූ විටෙක එයටද හේතු සාධකය මා වන අතර ඇය විසින් සිඳු කළ යුතුව තිබූ යම් ක්‍රියාවක් අතපසු වූ විට එයටද හේතු කාරකය වන්නේ මා කියාය. එම සිතුවිල්ල ඇගේ සිරුරේ නහරයක් පාසා දිවෙන සෑම ලේ බින්දුවකටම කා වැදී ඇති අතරම ඇගේ මොළය පමණක් නොව ඇගේ සිරුරේ ඇති සියලුම ඉන්ද්‍රියන්හි මොදු වී ජනිත වී ඇත්තේ මා මෙලොව එළිය දුටු තත්පරයේ පටන් විය යුතු  ය.


තවද කුඩා කල පටන් ඇය මාගේ සොහොයුරා කෙරේ මා කෙරෙහි දක්වන තරම් අප්‍රසාදයක් නොදැක්වුවද, ඔහුගේ හුරතලය නිසාවෙන් මා "නරක්" වන බව නිතරම ඇය ගේ වාචාල මුවින් පිටවන වදනකි.


එනමුත් මා එසේ "නරක්" වන්නට ශාකමය ඵලයක් හෝ සත්ත්ව මල කුණක් නොවන බව එවිට මාගෙ ආදරණීය සොයුරා අවධාරණයෙන් කියා සිටින්නේය. එවිට ඇය දොඹ ගෙඩි වන් කඳුළැලි සලමින් හඩා වැටෙන්නේ අප දෙදෙනා විසින් ඇයව තඹ දොයිතුවකට ගනන් නොගන්නා බවද, සෑම විටම ඇය සමච්චලයට ගන්නා බවද කියමින් අපට දෙස් තබමින්ය. ඇගේ අඳෝනා ඇසුනු කල අප හිතාදර මව් තුමියගේ හදවත උණු වී ඇය සනසන්නට ඉදිරිපත් වන අතර, ඒ අවස්තාවේදී ඒ අසල නොරැදී අත්තම්මා සිටිනා ඉසව්වට එක පිම්මේ දුව ගොස් අපගේ ආරක්ශාව සලසා ගන්නට අයියාත් මාත් හුරු වී සිටියේය.



කුඩා කළ සිට අද දක්වා ගෙවී ගිය කාලය තුළ වෙනස් වී ඇත්තේ ඇයගේ දොඹ ගෙඩි වන් කදුළැල් හමුවේ මව් තුමිය උණු වී පිහිටට නොපැමිණීමත්, අපගේ ආරක්ශාව පතා අප අත්තම්මා සොයා නොයෑමත් පමණි.


මා මතක මං මාවතේ බොහෝ දුර ගෙවා ගොස් තිබුනද, විදුලි වේගයෙන් නැවත වර්තමාන කාළය වෙත ලගා වුයේ මාගේ සහෝදරිය විසින් සත්ත්ව නාමයෙන් මා ආමන්ත්‍රනය කරනු ලැබුවේ අහල පහලට ද ඇසෙනා තරමේ උස් හඩින් නිසාවෙනි.


“....උත්තර දෙන්න බැරිද බූරුවෝ?"


මාගේ සවනත වැකුනේ එපමණකි. ඇය ගේ පැනය සවනත නොවැටුන බැවින් මා මොහොතක් කලපනා කලෙමි. උදෑසන ආහාරය සදහා මා ආහරයට ගැනීමට කැමති මොනාවාද කියා හෝ මාගේ කළා කටුයුතු පිළිබඳ ඇය විමසුවා වත්ද? නැතහොත් මා වෙනුවෙන් රස නහර පිනා යන කේක් ගෙඩියක් බේක් කොරන්නටදැයි අසුවාවත්ද? නැත මාගේ  සොහෝදරිය කෙදිනකවත් එසේ අසා නැත. එය නිසැක වශයෙන්ම ඇය විසින් මාගෙන් අසනු ඇතැයි මා විසින් බලාපොරොත්තු වන වදන් මිස ඇගේ තුන් හිතකවත් ඇති එකදු සිතුවිල්ලක්වත් නොවන බව පසක් වූ වහාම මා නැවත පියවි සිහියට එළඹිනි. ඇය තවමත් මර විකල් වී සිටින්නේ අර කෙහෙල්මල් චාජරය අතුරුදහන් වීම සම්බන්ධවමය.



“අනේ අක්කෙ මං ගත්තෙ නෑ. චාජ් කරගන්න ඕනෙ නම් මගේ ෆෝන් එකේ චාජර් එක අරන් චාජ් කරන්න. “


මා එසේ පවසන ලද්දේ එවිට හෝ ඇය තම ඝාණ්ඨාරය නවතාගෙන ඇගේ උවමනාව ඉටු කරගනු පිණිස පිටව යනු ඇතැයි සිතමිනි. නැත මාගේ සොහොයුරිය එලෙස මා අත්හරින්නට අකමැති වූවාය. ගස්සා ගෙන ගොස් මාගෙ පොත් මේසය උඩ වූ චාජරය ගෙන හැම අතටම හරවමින් ඇස් ගෙඩි දෙක විටෙක ලොකු කරමින් ද තව විටෙක අකුලා ගනිමින් ද තවත් විටෙක ඇස් ගෙඩි දෙකට ගෑවෙන නොගෑවෙන මට්ටමට චාජරය ලං කරමින් ද අමුතුම ආකාරයේ රංගනයක යෙදෙන ඇය දෙස බලා සිටි මා කල්පනා කලේ එම ක්‍රියාවලියේ නිරත වන්නට ඇය ගත කරන වේළාව ඇගේ දුරකථනය චාජ් කිරීමට කෙලෙස දායක වන්නේ ද යන්නට. මන්ද මීට මිනිත්තු කිහිපයටකට පෙර ඇය මා නින්දෙන් අවදි කරමින් චාජරය නොමැති බවට ගතු කීවේ එය නොලැබුනහොත් ඇය මිය යනු නොඅනුමානය යන හැගීම මා හට පසක් කරවන ස්වරූපයෙනි.


මේ මගේ චාජර් එක, එක දවසට එකේ පින් එක්කුත් ඇද කරලා. තව මෙතන බොරු කියන්නත් එනවා."


ඇය තවමත් ඇගේ බෙලිකටු මල්ල සොලවන්නේ මාගේ චාජරය ඇගේ යයි කියමිනි. එය ඇද වී තිබුනේ මීට මාස කිහිපයකට පෙර පන්ති ගොස් නිවස බලා ඒම සඳහා ගොඩ වූ බස් රථ‍යේ සිර වී තැලෙමින් පැමිණෙන අතරවාරයේ මා සමගම සිර වෙමින් තැලෙමින් තිබූ බෑගය තුල චාජරය ද එම සිදුවීම් පෙලට මුහුණ දුන් බැවිනි. නමුත් එම ඛේදවාචකය සැල කලද මා හට තබා අවසන් සුසුම් හෙලන්නට තරම් ආසද්‍ය වූ මාගේ අසරණ චාරජරය වෙනුවෙන් එකදු සුසුමක් හෙලන්නට තරම් මානසිකත්වයක් මාගේ සොහොයුරියට නොමැති බව දැක මා නිශ්ශබ්ද විය.



"මේ බලන්න මේකෙ “NOKIA” කියලා ගහලත් තියෙනවා. මගෙ චාජර් එක තමයි මේ. මේක මගේ."


මාගේ සිත තුල ඇය ගැන අනුකම්පාවක් පහල වූයේ නිතැතින්මය. මාගේ දුරකතනයද “NOKIA”කොම්පැනිය විසින්ම නිශ්පාදනය කරන ලද්දක් විය. ඇයද ඒ බව දැනුවත් ය. මාගෙ සහෝදරයා විසින් භාවිතා කරමින් සිට, ඔහු වෙනත් දුරකථනයක් මිලදී ගත් අවස්තාවේ මා අතට පත් කල එම දුරකථනය එවිටද "NOKIA" ආයතනයට අයත් ව තිබිනි. එවකට මා උසස් පෙළ අවසන් කර පරිඝනක පාඨමාලාවක් සඳහා පන්ති යමින් සිටි කාලය වන නිසාවෙන් නිවැසියන්ගෙ බලවත් විරෝධතාවයක් නොමැතිව මා හට දුරකථනය භාවිතා කිරීමට අවසර ලැබී තිබින.


එනමුත් මාගේ චාජරය මත “NOKIA” සදහන් වී තිබීම සාමන්‍ය දෙයක් ලෙස ඇයට නොපෙන්නේ කුඩා කල සිටම ඇය තුළ පවතින්නා වූ සෑම දෙයකටම මා සැක කිරීම නම් වූ මානසික රෝගය හේතුවෙනි. මේවා මහ පොළව නුහුලන අපරාධ බව මා කා හට නම් කියන්නද? අන් දිනයන්හි දී මා සහයට එන  සහෝදරයාද තවමත් සුව නිද්දේ පසු වනවා විය යුතු ය. මා අවදි ව සිටියදී ඔහු සුව නින්දේ පසු වනවා යනු මා හට දරා ගන්නට නොහැකි කරුණක් වූ බැවින් අක්කාට රිසි ලෙස නටන නැටුමක් නටා ගන්නට ඉඩ සලසා තුවායද රැගෙන නාන කාමරය තුළට වැදුනේ "කෝ ඈ, කොහෙද මගෙ රන් කිරිල්ලී" යනුවෙන් ගීතයක කොටසක් ද ගයනා කරමිනි.


පානදරින්ම නා කියාගෙන දත කට මැදගෙන සැහැල්ලු ගවුමකින් සැරසුනු මා, අම්මා විසින් පිළියෙළ කර තැබු කිරි වීදුරුව එක හුස්මට පානය කරන ලද්දේ බඩගින්නට ද කෑදර කමටද යන්න මා හටද නොවැටහේ. මා ප්‍රියාදර සහෝදරයා නවය පසු වී මිනිත්තු හතරක් ගෙවෙන හෝරාව තෙක්ම නිදි සුව ලැබීම මාගෙ සිතේ නොපහන් හැගීමක්  ඇති කිරීමට සමත් විය. මන්ද මා හට එසේ නිදි ලබන්නට මේ කෲර සමාජය ඉඩ සලසා නුදුන් බැවිනි. ඒ නිසාවෙන්ම මා ඔහුගේ කාමරයට පිවිසුනේ කඩු අමෝරාගත් යුද සෙබෙලෙකු පරිද්දෙනි. අයියණ්ඩි මුනින් තලා වී නිදා සිටින්නේ පුන්චි එකෙකු තරම් හුරුබුහුටි ලෙසිනි. එනමුත් පුත්තලම් බූරුවො දෙදෙනෙකුගේ වන් වයසක් ඇති ඔහුට එවැනි හුරුබුහුටි බවක් කෙසේවත් සුදුසු නැත. එම නිසා මා ඔහු අසලට ගමන් කලේ මීලගට කුමක් කරන්නේදැයි සිතමිනි. මාගේ මොල ගෙඩියට අගනා අදහසක් පහල වූයේ ඒ ක්ශ්නයෙනි.වහා මුලුතැන්ගෙය වෙත දිව ගිය මා නැවත පැමිණියේ ශීතකරණය තුළ වූ අයිස් වතුර බෝතලයද රැගෙනය.

අයියන්ඩී නිදා සිටිනා යහන වෙත ප්‍රවේසමෙන් පාද තබමින් ලං වූයේ ගෙවල් බිදින සොරුන් ඇවිදින ආකාරය අනුගමනය කරමිනි. ශබ්ද නොනැගෙන ලෙස ඔහු අසල දන ගසා ගත් මා බෝතලයේ මූඩිය ඇර මගේ අත්ල මත ජල බිදු කිහිපයක් හලා ගෙන එය ඔහුගේ මුහුණ මත ඉසිනු ලැබුවේ වහා පැන දිවීම සදහා ගෙට් සෙට් වී ය.

ජල බින්දු කිහිපය මුහුණ මත පතිත වෙනවාත් සමගම අයියන්ඩී උඩ ගොස් අවදි වූයේ සිදුවූයේ කුමක්ද සිතා ගත නොහැකිවය, ඒ වන විටත් මා නැගී සිටියේ පැයට හැටේ වේගයෙන් දිවීමට සැරසී මුත් අයියන්ඩී උඩ බිම බලනු දැක මා ඔහු ඇමතුවෙමි.


“ආ අයියා ඔයා නැගිට්ටද. ගුඩ් මෝනින් අයියා.”


කිව හැකි වූයේ එපමණකි. ඔහු  සුභ පැතීමට ප්‍රති උත්තර බැදීමට තරම්වත් ශිෂ්ඨ සම්පන්න නොවූවාය. ඒ වෙනුවට ඔහු පැන මාගෙ අතේ වූ අයිස් වතුර බෝතලය උදුරා ගත්තේ පැයට හැට පහේ වේගයෙනි. එම අවස්ථාවෙ ඔහුගේ මුහුණ මත ඇදුනු සිනහව හා දෙනෙතේ වූ උපහාසාත්මක බැල්ම කියාපෑවේ ඊලග තත්ත්පරය තුල අයිස් වතුරින් මා නැහැවෙන බවයි. එම නිසා වහා ක්‍රියාත්මක වූ මා දන්නා ශිල්ප සියල්ලම භාවිතා කරමින් කාමරයෙන් පැන සාලය වෙත දිව ආවේත්, මා පසුපසින් මහ හයියෙන් සිනහ සෙමින් අයියා දිව ආවේත්, ඒ මොහොතේමය. එනමුත් අප දෙදෙනාම නොදන්නා තවත් සිදුවීමක් එම වහලය යටම සිදු වෙමින් පැවතින. එනම් එහා කාමරයේ සිටි අක්කා ට අපේ කාළගෝට්ටිය ඇසී, `ශ්‍රීමත් අඟුලු භවන්` තමන් යයි සිතා සිටිනා ඇය මේ අභිරහස විසදීමට අප දෙසට එමින් තිබිනි.


අයියා ලඟ ලඟම බව වැටහුනු නිසා මා හැරී ඔහු දෙස බැලූ නිසාවෙන් කාමරෙයෙන් පිටතට ආ ඇය මට නොපෙනිනි. තවද මට මුවා වී සිටි නිසාවෙන් ඇය ව අයියාටද නොපෙනින. ජයග්‍රාහී විලාශයෙන් අයිස් වතුර මා වෙත දමා ගසන්නට තරම් මාගෙ සොයුරා නිර්ලෝබි විය. එනමුත් මා ද ක්‍රියාත්මක වී වහා අහකට පැන ගත්තෙමි. එකෙනෙහිම මහා බෙරිහන් දීමක් නිවස සිසාර ගියෙන් මා නැවත හැරී අයියා දෙස බැලූවෙ අප සිටි ස්ථානයෙන් හඩ නික්මුනු නිසාවෙනි. කෑ ගසන්නෙ මා නොවන බව හොදාකරව විශ්වාසය. අයියා ද හොල්මනක් දුටුවාක් මෙන් බිරාන්තව හිටි වනම සිටියේ බෝතලයද සගවාගන්නට තැත් කරමිනි.  අයියා බලා සිටින දිසාවටම මාද නෙත් යොමු කලෙමි. අවමගුල් හත අටකට අඩන්නට මෙන් මුහුණ හතරැස් කරගෙන යකඩ ඉන්නක් ගිල්ලාක් මෙන් තනි කෙලින් සිටගෙන සිටින්නේ අක්කාය. ඇගේ මුහුණ මතද හැද සිටි බ්ලවුසය මතද ජල පහරවල් විය. සිදු වූ දෙය මට මෙන්ම අයියාටත් වැටහෙන්නට ඇත. එනමුත් අප නිදා උන් සිංහයා ඇහරවා හමාරය. දැන් ඉතින් නාඩගම් බැලිය යුතු ය.


අක්කා හඩාගෙන මුලුතැන්ගෙය දෙසට ගමන් කලේ අප දෙදෙනාගෙම ශරීර උශ්ණත්වය අඩාල කරමිනි. මව් තුමිය ට ඇය කේලම කිවීමට පෙර අප ඉස්සර විය යුතු ය. අප දෙදෙනාද හැකි ඉමනින් ඇගේ පසු පසින් මුලුතැන්ගෙය වෙතට ගමන් කළද අක්කා පිළිබඳ අපේ ආකල්පය නිවැරදි නොවින. ඇය මුලුතැන්ගෙයි දොර හරස් කරගෙන සිටියේ භූමිතෙල් බෝතලය අත ට ගෙනය. අම්මා යයි කෑගසනවා හැර කරන්නට වෙන දෙයක් මට නොවින. එහෙත් ඒ සමගම අප දෙදෙනාවම භූමිතෙල් වලින්නැහැවීමට තරම් අපගේ සහෝදරිය සහසික වූවාය. ඇයගේ භූමිතෙල් ප්‍රහාරය අවසන් වූ පසු අප අසරණ ලීලාවෙන් කට පියාගත්තද පසුව අයියා මා හට පැවසුවේ අක්කා හීනෙන් බය වී අප දෙදෙනා ගැරඩී දෙදෙනෙක් යයි සිතා එලෙස කලා මිස සිතකින් කල දෙයක් නොවන්නට ඇත කියාය. කෙසේ නමුත් අප පරාජය භාර නොගත්තෙමු. උවමනාවටම අයියා මා අක්කා දෙසට තල්ලු කර දැම්මේ භූමිතෙල් ඇගේ සිරුරේ ද ගැහැවෙන ලෙසය.


මේ නාඩගම තවත් ඉදිරියට යන්නට ඉඩ කඩ තිබූ නමුදු අම්මා උදෑසනම මෙශිමේ සේදුන රෙදි වැලට දා බේසමද රැගෙන මුලුතැන් ගෙය වෙත එමින් සිටි බැවින් එම දසුන දුටු වහා අප නිශ්ශබ්ද වූයේ පූස් පැටවුන් මෙන් ය.


"ලොකු දූ මේ ඔයාගෙ බෙඩ් ශීට් එක වැලට දාද්දි එකෙ ඇතුලෙ ගුලි වෙල තිබුනා, බලන්න මොකද්ද මේ ඔයා ඇදුම් එක්ක වොශින් මෙශින් එකට දාල තියෙන්නෙ? පුදුමයි ඕක ඇතුලෙ හිර වුනේ නෑ" කියමින් අම්මා දික් කලේ ඇඹරී ගිය චාජරය යි. මාගේ සිත තුළ අක්කා කෙරේ වූ සහෝදර ප්‍රේමය ඉහ වහා ගියේ එම වදන් ඇසෙත්මය. එනමුත් එය ක්‍රියාවට නැන්විය නොහැකි වූයේ මව් තුමිය විසින් භූමිතෙල් සුගන්දය ආඝ්‍රානය කිරීම හේතුවෙන් දැක්වූ ප්‍රතිචාරයෙනි.


“මොකක්ද මේ භූමිතෙල් ගඳ? චූටි දූ මොකද මේ භූමිතෙල් නාල මොකක්ද කරේ? පුතා? මොකද මේ?”

අපේ අක්කා දේව දුතිකාව වී ඇත.කරන්නට දෙයක් නැත. අතීත කතා සියල්ලම කීවද සිදුවන්නේ අප බැනුම් ඇසීම පමණි. තවද මව් තුමියට ලෙහෙසියෙන් දෙයක් තේරුම් කරවීම අසීරුය. එම නිසා මැරෙන සැටි මං පෙන්නන්ම් යයි නොකීවද මද්දුම බණ්ඩාර මෙන් අයියන්ඩී පෙනී සිටියේය.


"නෑ අම්මා මේ ගැරණිඩියෙක් හිටියා. ඒ නිසා ලොකූ භූමිතෙල් දැම්මෙ.. මෙයා බයට අපි දෙන්නගෙ ඇගෙත් එක්ක විසි කළා. බය වෙන්න දෙයක්  නෑ අම්මා ගැරඩියා එහෙම්ම මාරු වුනා.." තවත් එකී මෙකී නොකී දෑ සියල්ල පවසා මව් පාර්ශ්වය සනසා ගෙබිමද භූමිතෙල් පිස පිරිසිදු කර අපිද පිරිසුදු වුනෙමි.


ඵය ගනනක් සබන් ගෑවද ශැම්පූ බෝතල්යෙන් භාගයක් ඉවර වන් තෙක් සේදුවද  උලා ගනිමින් පිරිසිදු වුවද භූමිතෙල් සුගන්ධයෙන් මිදීමට අසීරු විය. අයියා ද නා කියාගෙන පැමිණි මුත් ඔහුගෙන්ද භූමිතෙල් සුගන්දය වහනය වන බව ඔහු ද දැන සිටින්නට ඇත. චාජරය සහ භූමිතෙල් එකට සම්බන්ද වූයේ එසේ ය.

කොතරම් රණ්ඩු සරුවල් වුනද අනේක විද අඩත් තේට්ටම් මැද වුවද අප තිදේනාම එකතුවී සහෝදර ප්‍රේමයෙන් කල්ගත කල අවස්ථා ද නැතුවාම නොව.




Thursday, September 24, 2015

ආදරී දෝනි..

ලකම් පෑ සිහිල් සිහිනෙට
කෝලකම් පිරි සිනහ රගෙන
වැඩිය තරු කැකුලියයි පෙම්බර
දෝණි මා හද පෙමින් පුරවන

මතු දිනේ දිදුලන්න හරි හැටි
යහ ගුණත් එක ලෙසින් කර කැටි
ඔබ නමින් පැතුමන් ඇහින්දෙමි
ගැහෙන රිද්මයට නළවමි

සුසුම් දුක් මැද සිනහ ගන්වා
උණුසුමේ තුරුලේම උන්නා
පණත් සරී මට දෝනි නුඹ මා
සුපැතුවා දීඝායු නිති මා

හිරු සදුත් තාරකා හඩවා
ආලකම් පෑ දෝනි නුඹ මා
තුරුලේම සීතලින් මිදිලා
යන්න නුඹ ගොස් හදම දවලා

කෝලකම් පෑ මුහුණ නිසලයි
මිහිරි මීරස ගීත නො ඇසෙයි
දෙනෙත් කඳුලින් පිරී ඉතිරෙයි
දෝනි නුඹ මා තවම නිහඩයි